Last days

De laatste week is voorbij gevlogen. Nooit gedacht dat het na Zanzibar zo snel voorbij zou zijn.
De maandag waarop we zouden vertrekken uit Zanzibar stond onze wekker om 4.30 uur, pfoe. Onze taxi zou ons tussen 5 en kwart over 5 oppikken, maar om tien voor half, vijf voor half, half 6 was er nog steeds geen taxi. In het hotel was alleen de security nog maar op, die natuurlijk maar een paar woorden engels konden.. Op een of andere manier was het ons toch gelukt om iets zinnigs over te brengen, want om half 6 kwam de eigenaar van het hotel in z'n eigen auto vanachter het hotel tevoorschijn om ons te brengen. Wat een meevaller, wij wisten absoluut niet hoe we zo snel mogelijk iets anders hadden moeten regelen. Deels was het hem waarschijnlijk ook wel te doen om het geld wat we hem nog moesten betalen, want wat bleek bij aankomst in Matemwe was dat er behalve in Stone Town op heel Zanzibar geen pinautomaten zijn. Wij wisten van niks en hadden dus helemaal niet genoeg geld bij ons om hier het hotel van te betalen. Gelukkig deden ze hier niet moeilijk over en zeiden dat we onze taxichauffeur het geld konden geven zodra we in Stone Town terugkwamen. Aangezien er geen taxi was en dus ook geen geld, moest het hotel wel iets anders bedenken haha.

Eenmaal in Stone Town werkten de eerste twee pinautomaten niet, de derde gelukkig wel. Vervolgens dropte hij ons af bij de ferry waar we perfect op tijd waren en vanaf hier verliep alles weer soepel. In Dar es Salaam stond de taxi wel op ons te wachten, deze reed met ons langs het Ratco office voor onze bustickets, en zette ons af bij onze bus terug naar Tanga. De busreis duurde wel eindeloos voor ons gevoel, waarschijnlijk door al het reizen en vroeg opstaan. Om 6 uur waren we eindelijk in Tanga en bracht een taxi ons terug naar het kamp. Zo vermoeiend!

Dinsdag gingen we natuurlijk weer verder met het project en ondanks dat er vooruitgang te zien was voelde het toch een beetje alsof we telkens hetzelfde aan het doen waren. Ik had die dag wel m'n tafel helemaal afgekregen, dus dat geeft dan wel weer een goed gevoel. Woensdag en donderdagochtend heb ik besteed aan het schuren van m'n tafel en stoel en donderdagmiddag en vrijdag heb ik beiden 'gevarnished', een laag beschermende verf erop aangebracht. Het ziet er wel heel mooi uit nu en ik ben zeker trots op het resultaat. We mochten onze naam en het jaar in het wit op de rand van de tafel schilderen, dus ook dat gaf voldoening. Vervolgens kwamen een paar kids uit het dorpje langs om te kijken en de stoelen uit te proberen en het zag er zo gaaf uit dat ze 'onze' tafels en stoelen gebruikten.

Haha ohja, woensdag had ik per ongeluk in m'n hand gezaagd. Niet heel ernstig maar de wond zat wel op een vervelende plek, ik had m'n handen voor al het werk nodig. Nu is het wel alweer dichtgegroeid gelukkig ;).
Woensdagmiddag waren Alice en ik van plan Engelse les te geven. Toen de anderen hier nog waren konden elke middag twee personen lesgeven aan een groepje mensen uit het dorp. Een mix van ouderen, jongeren en kinderen, een klein groepje die kwamen wanneer ze zin hadden. Er was een groot schoolbord tegen een boom geplaatst vlak achter de school. Helaas toen wij woensdag gingen kijken was er niemand, waarschijnlijk omdat er al een week geen les was gegeven en ze er vanuit gingen dat het nu ook niet zou zijn. Die middag had ik Micky gevraagd wat mensen te vertellen dat er donderdag wel les zou zijn maar ook toen kwam er niemand.
Toen hebben we maar wat kids opgetrommeld, die zijn altijd wel in de buurt, en hebben we geprobeerd (!) ze wat te leren. Jeetje wat lastig is dat. Deze kinderen waren rond de zeven/acht jaar oud dus dat is sowieso al lastig, dan waren er een paar irritante niet luisterende jongetjes en natuurlijk het feit dat zij eigenlijk geen woord engels spreken maakt het er niet makkelijker op haha. Toen hebben we wat met ze geteld, dat ging aardig, vervolgens het alfabet, dat ze wel konden nazeggen maar helemaal niet uit hunzelf, en ten slotte hadden we ze wat basic zinnetjes proberen te leren. Dat ging nog wel aardig. What is your name? How are you? How old are you? Het was motiverend wanneer ze ook echt antwoord konden geven en sommige leren natuurlijk sneller dan anderen maar over het algemeen ging dit goed. Toch wel leuk om dit nog een keer te hebben geprobeerd!
Donderdagavond hebben we in Eliphas' tent film gekeken. Super grappig. Ik was nog nooit in z'n tent geweest maar hij heeft er zelfs een bank in staan en televisietje met dvd-speler. Luxe luxe. Verder was het gewoon klein en bloedje heet en na drie kwartier liep de film vast omdat er krassen op zaten haha. Ondanks dat was het wel gezellig!

Vrijdag was onze laatste werkdag. Zoals ik al zei hadden we onze meubels afgemaakt, maar in de ochtend gingen we seaweed farming. We begonnen wat vroeger dan normaal want we moesten rekening houden met de getijden. We gingen langs 'mama's' huis, een van de zovelen in het dorp, waar al een hele stapel gedroogd zeewier lag. We namen 12 touwen met een hele hoop kleine knoopjes eraan vast die we eerst uit de knoop moesten halen mee de zee in. Ik denk dat we zo'n 200/300 meter de zee in moesten lopen, het water nog steeds tot enkelhoogte, tot we bij de plek kwamen waar al het seaweed farming plaatsvindt.
Het zijn lijnen, strakgetrokken tussen twee houten stokjes gestoken in het zand, waaraan allerlei stukjes zeewier zijn vastgebonden. Deze lijnen blijven 3 maanden in het water zodat het zeewier groeit, waarna ze ze uit het water halen, van de lijnen halen en het zeewier laten drogen. Dit dorp verkoopt dit aan een man uit Dar es Salaam die het weer door verkoopt aan Chinezen. Deze gebruiken het voor in uit eten, medicijnen, nagellak, noem maar op. Wat wel belachelijk is, is dat de mensen uit dit dorp maar 300 shillings per kilo zeewier krijgen. 2100 shillings is ongeveer 1 euro.. Die man uit Dar es Salaam is de enige aan wie ze kunnen verkopen dus meer kunnen ze niet van hem vragen. Zo werkt het hier, maar dat is natuurlijk geen geld.
Wel is het zo dat ze het zeewier dat ze hebben 'gefarmd' kunnen gebruiken voor hun volgende lijnen, dus het zeewier raakt nooit op. Gelukkig!
Wat wij hebben gedaan is de zeewier vastknopen aan de lijnen en deze vervolgens straktrekken in het water. Terug bij de mama konden we het zeewier van de gedroogde lijnen aftrekken en op een stapel gooien. Heel leuk om dit mee te maken, het was een leuk werkje en met z'n vieren (Eliphas hielp ook) gaat het stukken sneller dan wanneer de mama het allemaal zelf moet doen.

Afgelopen week hebben we drie opeenvolgende avonden stroomstoring gehad. Het was al een paar keer eerder gebeurd maar nu wel heel vaak. Twee keer tijdens avondeten en een keer de hele avond, dat ga ik niet missen als ik weer thuis ben haha. Ook de hond die telkens onze tent in komt niet en alle andere nachtelijke verstoringen zoals de moskee die midden in de nacht begint met z'n prayers en een twee hele dagen en nachten durende trouwerij in het dorp waarbij de muziek non stop doorspeelt. Hoe houden ze het vol?
Wel ga ik alle kids uit het dorp missen en vooral ook Micky. Afgelopen week zijn we een paar dagen na werk het dorp in geweest en de jongens en meisjes vallen je haast aan zo blij zijn ze om je te zien. We hebben een hoop tijd doorgebracht bij een familie die ons allerlei woorden Swahili leerden en met wiens kinderen we heel veel omgingen. Zij waren een van de weinigen die een beetje engels spraken dus dat is gelijk makkelijker communiceren. Zondag was onze laatste dag in het dorp dus toen hadden we afscheid van iedereen genomen. Niet het allerleukste om te doen maar het zat eraan te komen. De kinderen keken er maar een beetje beduusd bij, ik weet niet of ze helemaal begrepen dat dit onze laatste keer was. Micky was helemaal meegelopen en had me gevraagd contact met hem te zoeken op facebook wat ik zeker ga doen!

In het weekend hebben we wat cadeautjes gekocht als bedankjes. Een luchtje voor Anderson en Eliphas, een overhemd met stropdas voor Donald, de kok, en een jurk voor de mama die hem hielp met koken - Zaterdagavond was de laatste nacht uit met z'n viertjes, Alice, Anderson, Eliphas en ik en dat was een mooie afsluiting - Zondag zijn we naar een soort resort geweest waar we onze laatste dag in de zon en zee hebben kunnen besteden.

Gisterochtend ging de wekker weer vroeg, want om kwart voor zes bracht Anderson ons met de auto naar het busstation. Daar namen we afscheid van Anderson en stapten we op de bus naar Moshi samen met Eliphas. De bus was niet de meest comfortabele maar de reis ging voor m'n gevoel vlug: om half 1 waren we er. Een stukje lopen naar het hotel waar we heel de middag voor onszelf hadden. Wifi, douche, zwembad en een heerlijk bed haha.
Vandaag was het dan, onze laatste dag. Maar wat een dag! Om 6 uur 's ochtends (ja, weer vroeg) vertrok onze jeep richting Arusha. Dat duurde ongeveer anderhalf uur en daar haalde onze chauffeur z'n laatste parkinfo op en kregen wij onze lunch. Vanaf daar was het nog ruim 3 uur rijden naar Ngorongoro National Park, een hoop reizen dus maar dat was het absoluut waard. Vanaf de 'poort' van het park moesten we nog een eind heuvelopwaarts rijden, waarna we het geweldige uitzicht op de Ngorongoro Crater konden zien. Het was heel groot, met een groot meer in het midden, een echte krater, super mooi! Vanaf daar reden we weer over een slingerweg de heuvel op en vervolgens aan de andere kant eraf, de krater in. Het moment dat we daarin kwamen was overweldigend, zo veel dieren! Echt enorm veel, allemaal zo dicht op elkaar en heel dichtbij ons. Vooral heel veel zebra's en gnoes, maar ook buffalo's, gazelles, andere antilopen en nog veel meer. Na een tijdje zagen we ook een olifant, we hebben vijf leeuwen gezien, en zelfs een neushoorn wat erg zeldzaam schijnt te zijn. Helaas geen luipaard zodat ik net de big five niet heb gezien, maar vier ervan is al heel wat ;). Verder nog een hele hoop flamingo's, struisvogels, andere mooie vogels en hippo's. Dit park valt niet te vergelijken met Tsavo National Park. Daar zagen we steeds groepjes dieren en af en toe niks, maar hier waren er overal om je heen dieren te zien. Wel waren de leeuwen, olifant en neushoorn van veraf te zien in de Ngorongoro terwijl we de olifanten en leeuwen in Tsavo van dichtbij zagen. De omgeving van de Ngorongoro was gewoon vele malen mooier, echt geweldig.
Zelfs toen we het park uitreden was de omgeving nog schitterend. We moesten aan de andere kant omhoog rijden en vanaf daar via kronkelweggetjes tussen de volle bebossing om de krater heenrijden om weer bij de poort te komen. Hoe hoger we kwamen, hoe groener het werd. Het leek echt op een jungle, super mooi! Dit was zeker een geslaagde laatste dag.
We zijn teruggereden naar Arusha waar we in een hotel verblijven, en ik rond middernacht word opgehaald om naar het Kilimanjaro vliegveld te gaan. En dan is m'n reis echt voorbij, helaas. Ik heb echt een geweldige tijd gehad met super gezellige mensen met wie ik een goeie band heb gekregen en die ik allemaal heel erg ga missen. Het was een ervaring om nooit te vergeten, en alle foto's volgen snel!

Morgen om half 6 's middags kom ik als alles volgens plan loopt aan in Schiphol, dus tot dan!

Tanga & Zanzibar

Er is alweer heel erg veel gebeurd deze week. Ik post dit bericht vanaf het fantastische Zanzibar waar we morgenochtend helaas alweer vertrekken. Misschien ook wel weer goed, want onze bar en ons restaurant van het hotel heeft de beste coctails, milkshakes en maaltijden die zeker niet duur zijn, maar wel aardig optellen als je er een hoop van neemt haha.

Vorig weekend, zaterdag, hebben we een lange tijd in de stad doorgebracht. De lokale markt was onze eerste stop, waar we aardig wat tijd hebben rondgelopen. Het is heel groot en druk, met heel veel tweedehandse spullen. Het schijnt een populaire markt onder de lokale mensen te zijn omdat het voor hun redelijk goedkoop is - voor ons dus spotgoedkoop. Vervolgens hadden de jongens een aantal cadeaus gekocht voor de staff van Camps omdat ze woensdag vertrokken, natuurlijk internetcafe en supermarkt en toen kwam de barber shop. Tom, Ashley en Spencer hadden in een lollige bui elkaar uitgedaagd hun haar te laten knippen in een V en daarna de V blond te verven. Na de kapper zag het er al hilarisch uit, maar toen ze het in het kamp gingen verven was het nog veel veel erger. Wij zijn het nu gewend, maar het ziet er echt heel heel grappig uit.
Als laatste gingen we naar de tailor, om kleding op maat te laten maken. We konden zelf een stof uitkiezen, zeggen wat we precies wilden en dan nam zij de maten op. Ik had een lange dunne broek laten maken van blauw met gele stof, die we dinsdag door haar bezorgd kregen. Hij is een beetje groot, maar zit heerlijk en ziet er leuk uit!
Zaterdagavond was onze laatste nacht uit met de hele groep. Het was heel gezellig en al voordat we vertrokken waren was iedereen overal en nergens in het kamp aan het dansen, op de slackrope (een strakgetrokken stevig breed 'lint' tussen twee bomen waar je overheen kunt balanceren - als je genoeg oefent haha), op de bar, overal. Die avond was een goeie nacht, veel foto's gemaakt, veel gedanst, een goeie afsluiting van onze groep.

Zondag zijn we wezen vissen met Duma. Rond 9 uur hadden we op het strandje afgesproken en vanaf daar moesten we nog een eind naar de boot lopen, wat nog een hele opgave was met slippers aan. Je doet ze of uit en riskeert op een zee-egel te staan, of je houdt ze aan en verliest ze telkens omdat je in het zand blijft vastzitten.
De boot was een houten zeilboot, volgens mij noemen ze dat hier een dhow, met aan beiden kanten naast het echte zitgedeelte balken die op het water balanceren. Er waren twee stuurlui die voor het zeil zorgden en even later ook hielpen met vissen. Na een tijdje varen legden ze de boot stil en was het tijd om wat vissen te vangen. We hadden twee normale vislijnen waar we kleine krabbetjes aan deden als aas, en dan hadden we nog een speer. Een van de mannen vertrok hiermee en kwam terug met een kreeft en 3 vissen! Vraag me niet hoe die het deed, mij leek het onmogelijk. Met de vislijn vingen we 1 vis en Ashley lukte het ook nog een vis met de speer te vangen.
Naast het vissen was er ook genoeg tijd om te zwemmen, zonnen en relaxen dus het was een heerlijk dagje. De rest van de dag hebben we niks gedaan, als avondeten hadden we barbecue. Jummie.

Maandagochtend was ons plan op te staan voor de zonsopkomst. Iedereen weigerde echter uit bed te komen om 6 uur, omdat we te moe waren dus dat mislukte een beetje. Dinsdagochtend opnieuw geprobeerd en met aardig wat moeite was toch iedereen opgestaan. Het was het zeker waard! Er waren wat wolken, dat wel, maar het was alsnog heel erg mooi.

Deze week was mijn week als teamleader. Dat houdt in dat ik de 'leader stick' moet bijhouden haha, en iedereen op tijd naar werk moet sturen. Mijn motto was puur Afrikaans: pole pole (slowly slowly). Een goed motto al zeg ik het zelf.
Voor lunch maandag hadden we onze vis van de dag ervoor en het smaakte heerlijk! Ook de eerste keer dat ik kreeft heb gegeten en dat beviel zeker.
In de middag hadden Alice en ik onze hotels voor Zanzibar geregeld. Het ging zo makkelijk en ons zo veel mogelijk helpen met transport enzo. Perfect!
Maandag middag en avond was de eerste keer in Afrika dat er geen water was. De douches, kranen, niks werkte. Dat werd een Afrikaanse douche voor ons. Er was een grote ton gevuld met water ergens anders vandaag, welke we konden gebruiken om emmers te vullen om mee te douchen. Dat moet je eens hebben meegemaakt hier haha. Het viel zelfs heel erg mee en je bespaart er heel wat water mee.
In de avond begon Eliphas met jammen op de houten tafel. Langzaam begon iedereen mee te doen en we eindigen met het maken van een 'kamplied' op de melodie van 3 little birds van Bob Marley. Zo grappig en het klonk nog goed ook ;).

Dinsdag hadden Alice, Ashley en ik een soort culturele dag. Samen met de mama's uit het dorpje en Micky gingen we op pad om brandhout te hakken met machetes. Helaas in m'n vinger gesneden haha, maar ondanks dat was het super leuk. Toen we genoeg hadden verzameld werd het vastgebonden met stengels van planten, die verrassend stevig zijn, en vervolgens werd het, natuurlijk, bovenop ons hoofd geplaatst. We hadden nog wat tijd over dus voor lunch werkten we nog een uurtje met de anderen mee.
Na de lunch gingen we weer naar de mama's. In een klein mud house, ook gebouwd door Camps, was een klein 'keukentje', oftewel een kleine ruimte met stenen, hout en vuur en wat pannen en schalen. Hier gingen we chapati's en vichetti's maken. Chapati's had ik natuurlijk al in Kenia gemaakt, maar het was toch anders omdat we met een veel kleinere groep waren dus veel meer konden helpen. De vichetti's waren ook overheerlijk. Het zijn een soort kleine snoepjes gemaakt van bloem en water en afgemaakt met suiker. We kregen dit allebei mee dus we hadden wat te snacken 's middags.
Daarna waren we met z'n allen het dorp in gegaan en hebben we met alle kids gespeeld.

Die avond was helaas de laatste avond van Ashley, Tom, Spencer, Ellie en Joep. Bij de briefing die avond liet Anderson iedereen wat zeggen om gedag te zeggen, en dat was al heel emotioneel. In deze twee weken zijn we al zo'n hechte groep geworden, niet normaal. De volgende dag was natuurlijk nog erger toen ze ook echt vertrokken. Toen waren Alice en ik nog maar met z'n tweeën. Zo stilletjes!
De middag was raar, werken met zo weinig mensen, maar inmiddels zijn we er aan gewend en het is alweer super gezellig. Vooral omdat we nu met z'n tweetjes op Zanzibar zitten :).

Donderdagochtend vertrokken we om half 6 vanuit het kamp. Anderson bracht ons met z'n eigen auto en zette ons af bij het busstation, waar we de bus naar Dar es Salaam hadden van 6.30 uur. Het was een soort tourbus dus eigenlijk was het best luxe, airco en comfortabele stoelen. Helaas vonden de mensen voor ons het noodzakelijk hun stoel helemaal naar achteren te hellen waardoor we uiteindelijk amper beenruimte hadden, maargoed. We kregen ontbijt, een snack tussendoor en frisdrank. De reis duurde zo'n 6 uur, maar er speelde zelfs een film dus we hoefden ons niet te vervelen.
In Dar es Salaam werden we opgewacht door een taxi die ons naar de ferry bracht. Hier kochten we onze tickets en hadden we de ferry van kwart voor 4 naar Zanzibar, Stone Town. De ferry was niet heel groot, maar had wel drie verdiepingen en ook hier was een scherm met films. De overtocht duurde denk ik twee uur en nadat we bij aankomst weer door paspoort controle moesten werden we opgewacht door iemand van ons hotel. Ons hotel was echt super. Het was zo'n vijf minuten lopen en heel erg sfeervol. Overal houten balken, veel verdiepingen en een rooftop terrace waar we ons ontbijt hadden. Onze kamer was niet heel groot maar groot genoeg voor twee Zanzibari bedden met klamboes en een badkamer. Het was al een uur of zes, dus we gingen meteen de stad in. Er is een plek genaamd de Forodhani gardens dat echt the place to be is vanaf half 5. Maar tien minuten lopen vanaf ons hotel en aan de zee. Er zijn hier zoveel mensen, lokale en toeristen, en op dit tijdstip komen hier allerlei stands met eten dat ter plekke wordt gemaakt. Chapati's, pizza, sate, kip, beef, vis, van alles! Het is heel sfeervol en iedereen is heel vriendelijk. Van de muren aan de zeekant springen lokale jongens het water in, salto's makend, duikend, omringd door grote groepen. Er zijn kleine restaurantjes die heerlijke koffie en ijs verkopen. De zon gaat onder aan deze kant om 7 uur en dan wordt het nog sfeervoller met antieke lantaars en lichten.
We hadden ergens gegeten maar helaas begon het toen te regenen en in het donker is het niet het fijnste idee om met twee meiden door donkere steegjes het hotel proberen te vinden. Gelukkig vonden we het vrij snel, maar de volgende dag besloten we op tijd te eten en tijdens zonsondergang terug te lopen. We vermaakten ons 's avonds toch wel in ons hotel met onze televisie met Engelse filmzenders :).

Vrijdag hadden we een city tour met helaas een vrij vervelende guide die ons veel te veel overbodige informatie gaf en maar bleef doorpraten. Ondanks dat had hij ons wel de belangrijkste dingen laten zien waaronder een groot aantal oude mooie gebouwen, kerken en moskeeën, de Forodhani gardens, de oude slave market, the Old Fort, de local market en een hoop mooie straatjes met winkeltjes en souvenirs. We hadden een heerlijke lunch vlak aan zee waarna we zelf wat rond gingen lopen.

Toevallig bevond zich hier ook een andere lokatie van het duikcentrum waarmee ik wilde gaan duiken in Matemwe, waar we nu zijn, dus gingen we hier naar binnen om te vragen hoe en wat. Wat we niet hadden verwacht was dat ze al helemaal vol zaten, dus moesten we wat anders gaan bedenken. In de middag maar even snel een internetcafe bezocht en gelukkig een andere kunnen regelen in hetzelfde stadje.
We hebben toen nog wat souvenirs geshopt en om 5 uur scheen elke dag bij het Old Fort een aantal jongens hun acrobatiek te oefenen en aangezien het een sfeervolle plek was met een restaurantje met happy hour, hebben we daar een tijdje gezeten. Vervolgens hadden we ons avondeten bij de Forodhani gardens, bij een paar van de food stands. Bij een standje had ik een leuk gesprek met een Fransman en toen ons eten tegelijk klaar was betaalde hij voor ons allebei, super aardig! Dat het omgerekend maar 1 euro kostte doet er niet toe haha.

Gisteren hadden we een door ons hotel geregelde taxi naar Matemwe, zo'n 40 minuten vanaf Stone Town, een strand aan de oostkust. Wauw. Wat een plek. Ons hotel is pal aan het strand en het strand is spierwit, de zee fantastisch blauw met heel veel dhows. Zo nu en dan komt er een fietser of iemand op een motor langsrijden over het fijne zand, terwijl wij op de ligbedden in de zon liggen. Vakantie gevoel tot de max! Onze kamer is op de eerste verdieping waar je komt met een steile trap en heeft een open muur aan de voorkant waardoor we in de open lucht slapen, heerlijk! Het hotel heeft een geweldig sfeervolle bar met muziek de hele dag door.
Gisteren hebben we wat gestruind over het strand, Alice heeft een kokosnoot olie massage gehad, en verder precies niks gedaan.

Vanochtend werden we om kwart over 7 opgepikt door een taxi die ons naar het dive centre bracht. Het was dan wel in hetzelfde stadje, maar 4km van ons strand vandaan, wat met de auto 30-40 minuten duurde door de hobbelige wegen. Het dive centre bevond zich in een super mooi nieuw resort, het scheen allebei pas een jaar te bestaan.
Er waren denk ik 10 tot 14 mensen op de boot waarvan er vier doken en de rest snorkelden. De boot voer ons naar het eiland Mnemba, 15 minuutjes van de kust vandaan. Dit was het eiland waaromheen ik heel graag wilde duiken omdat ik overal had gelezen dat het zo mooi was.
Dat was het absoluut! Waar we de boot stillegden was het water kristalblauw, zo helder en het eilandje op de achtergrond. Dit moet zeker een van de beste duikplekken zijn waar ik ben geweest. Enorm veel vissen, grote scholen met de mooist gekleurde vissen groot en klein, we hebben een reusachtige zwarte rog gezien, hele grote felgekleurde dikke vissen, zeeslangen, lion fish, alles wat je maar kunt bedenken. Dit was het zeker waard en ik zou hier ook zeker terugkomen om te duiken. Een geweldige dag!
Vanmiddag genoten van onze laatste stranduren, want morgenvroeg gaan we helaas weer terug naar Tanga. Toch heb ik daar ook wel weer zin in, om onze laatste dagen nog een beetje nuttig te maken.

Volgende week zal m'n laatste blog zijn. In iets meer dan een week zit ik weer in het vliegtuig terug naar huis.. Ik kan het me nog niet voorstellen en wil er ook absoluut nog niet aan denken. Het liefst zou ik nog veel langer reizen, al zal het natuurlijk ook wel weer fijn om thuis te zijn.

Tot snel allemaal!

Tanzania

Hi!

De tijd gaat echt niet normaal snel. Het lijkt nog gisteren dat we in Tsavo waren, terwijl ik nu al bijna anderhalve week in Tanzania, Camp Tanga, ben.

De laatste zondag in Tsavo zijn we in de middag naar een Maasai tribe geweest. Deze lag pal naast de grote weg, onderweg van Voi town terug richting het kamp. We werden meteen door ze begroet, allemaal in een 'maasai kleed' gewikkeld, zelfs de allerjongsten. Ze lieten ons hun manier van leven zien, hun huizen kun je je haast niet voorstellen: we mochten bij een naar binnen gaan, een klein huis van klei, en het was pikke pikke donker, er stond binnen een pan op het vuur dus het was zo benauwd als het maar kon, maar het was zo interessant om te zien. Er was volgens mij 1 soort van ingebouwd bed en de rest kon ik niet eens zien. Daarin zou ik echt nooit kunnen leven.
Vervolgens lieten ze ons een van hun dansen zien, wat met name inhield heel de tijd hoog springen en uiteindelijk moesten wij ook meedoen, wat nog best vermoeiend is na een aantal minuten haha.
Op het laatste lieten ze nog hun manier van vuur maken zien, lieten ze zien waar ze de geiten houden en hoe ze dat doen. Super leuk om mee te maken maar op het eind probeerden ze ons natuurlijk ook over te halen iets van hun armbanden of kettingen te kopen.

De maandag erna was onze echte laatste werkdag in Tsavo. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk muren af te maken en de binnenkant opgeruimd, zodat de twee mannen die ons af en toe hielpen de muren af kunnen maken en de volgende groep de vloer kan gaan doen. Het doel was om het eind februari af te hebben, dus dat moet denk ik wel lukken.
Die avond wilde Ibrahim, iemand van de staff die altijd met ons meegaat en de Swahili lessen gaf, met ons praten en dat was echt heel ontroerend. Hij begon te vertellen hoe blij hij met ons was, hoe hard we hebben gewerkt, dat we zijn werk een beetje makkelijker voor hem maken, dat we altijd vrolijk waren wat hem weer vrolijk maakte, zo lief. Hij leerde ons nog vier woorden waaronder hope, faith, smile en happy die allemaal betrekking hadden op ons. Hij was echt emotioneel en eindigde met 'I love you guys'.
Toen we de volgende dag dus vertrokken had ik zelfs even een brok in mn keel.

Rond een uur of 2 's middags kwamen we aan in Muhaka waar we de paar mensen die daar waren gebleven weer zagen. Samen met Isabel en Ash zijn we wezen kijken hoever onze projecten nu waren gekomen, en het huis dat wij hadden gebouwd had nu voor een groot deel gladde muren, moest alleen nog geverfd worden. De mama voor wie het huis is was er ook en herkende ons meteen dus ze wilde ons het huis graag laten zien.
Deze nacht moest er al een groep richting het vliegveld gebracht worden, dus om kwart voor 2 zetten we onze wekker om deze groep uit te zwaaien. De tweede groep ging om half 8, waaronder ook ik. De weg naar het vliegveld was ook richting de bushalte, dus daar werd ik afgezet, gelukkig samen met iemand van de staff die met mij op de bus wachtte.
De bus leek op een grote ruime tourbus, en de stoelen waren super comfortabel. M'n koffer werd beneden in het ruim gezet en ik kwam achter een jongen en meisje van rond de 25 te zitten.
Na een tijdje draaide het meisje zich om en vroeg of ze naast mij mocht zitten. Nou, prima, in het begin was het wel gezellig om iemand te hebben om tegen te praten, het waren blijkbaar broer en zus, maar na een tijdje wil je toch gewoon lekker muziek luisteren. Toch was het fijn dat ze er waren, want bij de grens tussen Kenia en Tanzania ging het immigratie proces heel apart en in m'n eentje zou ik waarschijnlijk niet hebben geweten wat ik moest doen.
We moesten de bus uitstappen, vervolgens reed de bus een heel eind verder waar ik hem niet meer kon zien, moesten we een kantoortje binnengaan om onze visa te regelen, weer vingerafdrukken nemen, heel het gedoe. Toen we daar klaar waren, ik had de hele tijd die broer en zus gevolgd en zij vertelden me alles, moesten we terug naar de bus, die zij gelukkig wel konden vinden, echt een heel eind verderop.
Toen we bijna in Tanga waren na 3 uur, waar ik moest uitstappen, vroeg het meisje me wanneer ze me weer zou zien, of ze m'n nummer mocht, m'n skype en facebook, heel apart haha.

In Tanga werd ik meteen begroet door Eliphas, onze leider hier en hij is echt de grappigste persoon die ik hier heb ontmoet. Hij zwaaide met een blij hoofd naar me door het raam en hij bracht me met een normale auto naar het kamp, zo'n 20 minuten rijden vanuit Tanga.
Het kamp ligt letterlijk aan zee. Echt fantastisch. Helaas geen zonsondergang, maar het uitzicht is altijd super mooi. Er is wel vaak duidelijk eb en vloed, en je moet daardoor een heel eind de zee in lopen voor het een beetje dieper wordt. Het kamp is veel veel kleiner dan Tsavo, maar niet minder sfeervol. We slapen in stevige vierpersoons tenten, met normale bedden en elektriciteit, er zijn drie of vier toiletten en douches voor de meiden en jongens en een grote banda met een bar en banken waar we eten en veel kaartspellen doen.

Toen ik aankwam waren er hier drie jongens die er al een maand op hadden zitten, Ashley, Tom en Joep. 2 uit Engeland en 1 uit Nederland. De volgende dag kwam er een koppel, Ellie en Spencer, en Alice uit Engeland. De groep is echt geweldig en er zijn al hilarische dingen gebeurd.
Woensdagmiddag ging ik met de jongens mee naar hun project. Er is hier een school gebouwd door Camps International voor de kinderen uit dit dorpje, Mwambani, omdat de meesten geen geld hebben om naar school te gaan. Camps wil de salarissen voor de leraren verschaffen zodat het gratis blijft.
Wat we nu aan het doen zijn is de meubels maken. 10 tafels en 30 stoelen in totaal is de bedoeling. In de middag zijn er altijd 2 vrijwilligers die Engelse les kunnen geven aan de lokale mensen. Er is een schoolbord net achter de school waar elke dag een groepje mensen heen komt. Er zijn hier 2 jongens, Duma en Micky, 19 en 16 jaar oud, die beiden redelijk goed Engels kunnen en super gezellig zijn en schijnbaar hebben zij hun Engels geleerd door deze lessen van vrijwilligers. Het helpt ze dus echt heel goed.
Elke middag komen alle kinderen uit het dorpje rond de school hangen en spelen en na het werk blijven we dan ook vaak met ze spelen. Ze altijd zijn zo enthousiast en vrolijk, echt heel gezellig.

De donderdag waarop de rest aankwam werd de toon gezet door Ashley en Tom. Ze wilden de 'nieuwelingen' wijs maken dat we elke maaltijd niks anders krijgen dan ugali (?). Dit is een mix van bloem en water wat erg populair is onder Afrikanen, maar wat zo smakeloos is als wat voor ons. Ze hadden de staff overgehaald om ugali voor ons te maken die avond zodat het extra geloofwaardig werd. Nadat we onze borden hadden afgewassen en een halfuur hadden gekaart, kwam de staff samen met Ashley en Tom vanuit de keuken, slaand op pannen, met het echte eten. Iedereen hun reactie was zo grappig, ze waren zo opgelucht.
Deze actie was het begin van een week vol grappen. Het grappigste was zondagavond. We waren allemaal naar bed gegaan, de drie meiden in onze tent en de vier jongens in hun tent. We waren nog een tijdje aan het kletsen met het licht uit en opeens horen we een kat miauwen, pal naast onze tent. Maar omdat het zo dichtbij was leek het net of hij in onze tent was dus we kregen allemaal een halve hartaanval, nog geen minuut later schreeuwden de jongens opeens keihard om onze tent heen, waardoor we nog erger schrokken. Die avond was zo zo grappig, en zo zijn er nog een aantal dingen gebeurd.

In het weekend op zaterdag zijn we Tanga in gegaan. Eliphas heeft ons de stad een beetje laten zien, de markt, het treinstation, het voetbalstadion, en we konden naar de bank, internetcafe en supermarkt gaan.
'S avonds zijn we uitgegaan, eerst naar een soort hotel met muziek en daarna naar een echte club genaamd Casa Chica. Het was heel gezellig en de club was echt sfeervol. Iedereen danst ook met iedereen dus dat was super grappig.
De volgende dag was onze relaxdag en zijn we naar het strand hier geweest. Om daar te komen moeten we door ons dorpje heen, wat een beetje vervelend is want we moeten overal kleding aan tot over de knie en dat je schouders bedekt. Maar het is wel heerlijk om af te koelen in het water.

De rest van ons verblijf hier is eigenlijk nog maar 2,5 week. Aanstaande woensdag vertrekken Ellie, Spencer, Joep, Tom en Ashley voor twee weken naar Tsavo dus dan blijven Alice en ik alleen over. Heel jammer want de groep is super, maar we gaan het ook zeker naar ons zin hebben met z'n tweeën. We zijn van plan aanstaande donderdag te vertrekken naar Zanzibar. De vrijdag zullen we in Stone Town verblijven, zaterdag en zondag willen we naar een van de mooiste stranden gaan in Zanzibar, waarvandaan ik dan ook kan gaan duiken. Maandag zullen we dan weer terugkomen. We moeten het nog wel allemaal plannen, maar het zal vast fantastisch zijn als het lukt. Vanaf dan zullen we nog een week werken, zagen, beitelen, stoelen en tafels in elkaar zetten, in de middagen lesgeven, en de laatste maandag vertrekken we naar Moshi. Dat is zo'n 7 uur rijden, waarna we de volgende dag onze safari hebben in de Ngorongoro Crater.
Een hoop leuke dingen om naar uit te kijken!

De afgelopen week heb ik al een stoel afgemaakt, ik ben nu bezig aan een tafel. Blijkbaar hebben we ook nog 1 of 2 dagen seaweed farming, waarbij de zeewier moeten verzamelen dat de lokale mensen verkopen aan China.
Morgen gaan we met Duma vissen en hebben we een barbecue en vanavond gaan we als het goed is weer uit. Behalve het internetcafe gaan we ook weer naar de markt en we gaan kleding laten maken bij de 'tailor'.

De tijd gaat hier zo ontzettend snel en ik kan niet geloven dat het nu echt alweer bijna voorbij is. Vooral met Zanzibar tussendoor zal de tijd zo snel gaan.
Volgend weekend zal ik waarschijnlijk weer geen blog schrijven als we dan in Zanzibar zijn dus tot over twee weken!

Koning der dieren

Hee!

Dit zijn alweer de laatste paar dagen die ik in Kenia doorbreng. Dinsdag rijden we terug naar Camp Muhaka waarna iedereen op andere tijdstippen naar het vliegveld wordt gebracht en ik woensdag op de bus stap richting Tanzania. Hoe dat allemaal verloopt hoop ik volgend weekend te kunnen laten weten, maar of ik daar ook wifi heb in het weekend weet ik niet.

Hoe dan ook, de afgelopen dagen waren weer een heus avontuur. Zoals ik al had gezegd was het vorige week zondag Australia day. Uiteindelijk bleek het niet iets heel groots te zijn, wat ze gewoonlijk doen is bij iemand een barbecue houden of iets dergelijks en drinken. Hier hielden ze het op drinken, in de avond, maar wat ook superleuk was was dat bijna alle Australiers vlaggen of Australische kleding hadden meegenomen in hun koffer en plaktattoos. De niet Australiers moesten er dus ook aan geloven, maar volgens mij moest het een geweldig gezicht zijn geweest om ons zo in de bus te zien zitten.

Maandag en dinsdag zijn we weer naar Sasenyi primary school geweest om te werken aan het jongenstoilet. We zijn verder gegaan met de muren pleisteren, en het schiet al aardig op. Een aantal mensen kregen de kans om de kinderen les te geven in iets wat hun aansprak en volgens mij was dat wel een succes. De kinderen vonden het leuk om van iemand anders dan hun leraren les te krijgen en zo konden wij een beetje een beeld krijgen van hoe zij les krijgen. Zelf heb ik geen les gegeven maar de anderen mochten natuurlijk gewoon kijken hoe het eraan toeging en dat was leuk om te zien!

Na drie dagen werken op de school begint het werk wel een beetje te vervelen omdat het telkens hetzelfde is, maar daarom is het goed dat onze werkdagen heel erg verspreid over de twee weken die we hier verblijven.

Dinsdag gebeurde er nog wel iets interessants tijdens onze lunch. Net als normaal liepen er een aantal kippen rond de school, alleen dit keer was er een die heel veel herrie maakte toen het plotseling stil was. Iedereen keek mekaar aan, en een aantal gingen om de hoek kijken of ze iets konden zien: iemand van de schoolleiding had de kip gedood en nu waren ze samen met wat leerlingen bezig met een mes. Bah! Gelukkig hadden we onze lunch net op want een echt smakelijk idee was het niet haha.

Woensdag was een hele leuke dag. In de ochtend hadden we weer aan het hek gewerkt dat de olifanten tegen moet houden, met chili en olie, alleen dit keer de andere kant op. Voor ons gevoel ging het nog sneller dan de vorige keer en binnen no time hadden we het hek af. Ik ben niet goed in schatten maar ik geloof dat het wel zo'n 2 kilometer lang moet zijn geweest. Kun je nagaan hoe veel we moesten lopen in de warme zon om telkens op en neer te lopen voor meer in olie gedompelde linten. Het uitzicht vanaf het eind van het hek was echt fantastisch, want het was bovenop een heuvel.

Na lunch hadden we aardig wat vrije tijd, want om half 5 begonnen we met een game drive naar de sunset rocks. Tijdens de game drive hebben we niet veel meer gezien dan we al hadden gezien in de sanctuary, maar het was nog steeds interessant want er waren twee antilopen, een moeder met een kind van een week oud die maar heen en weer bleef rennen, en even later renden er drie jonge giraffes van de ene naar de andere kant van de weg.

Uiteindelijk stopten we bij een aantal grote rotsen, waar we omhoog konden klimmen en het meest fantastische uitzicht hadden, helemaal om ons heen. We zagen de sanctuary zover we maar konden kijken en in de verte waren de grote bergen te zien. Omdat het eind van de middag was, stond de zon laag en we bleven daar totdat deze onderging. Echt super mooi!

Donderdag hebben we Tumaini womens group bezocht. Het is me nog steeds niet helemaal precies duidelijk wat deze groep doet, maar volgens mij houdt het in dat deze vrouwen zich inzetten voor de omgeving, ze planten bomen, ze doen aan harvesting, praten met elkaar en maken bijvoorbeeld armbanden en kettingen die ze verkopen om iets goeds te doen voor de community. Een ander aspect is dat ze door lid te zijn van deze groep iets voor zichzelf kunnen doen, in plaats van dat ze doen wat hun mannen ze zeggen te doen. Van het geld wat ze verdienen kunnen ze hun kinderen naar school sturen, eten kopen, noem maar op.

Het was heel interessant om te zien en te horen wat ze daar doen en we hebben ze ook geholpen met mais uit de stengels van de planten te halen en in de middag hebben we armbanden met ze gemaakt. Het gedoe met de mais was nogal wat, want dit deden we midden in de velden waar zich ook allerlei (grote!) vreemde insecten schuilhouden. Af en toe zelfs in de stengels, waardoor we de schrik van ons leven kregen als we hier de mais uit wilden halen. Ik krijg nog steeds de kriebels als ik eraan terug denk.

In hun kleine winkeltje heb ik een ketting van ze gekocht, waarmee ik dus ook de community help, die ze gemaakt hebben van kranten en kralen. Het klinkt vreemd, maar de ketting ziet eruit als een doodnormale ketting van kralen. Heel knap hoe ze dat voor elkaar krijgen.

Op het eind hadden ze nog een klein dansoptreden voor ons, wat niet heel veel voorstelde maar wel grappig was om te zien. Natuurlijk weer met de trommels, fluiten en Afrikaans gezang, dus super sfeervol!

Vrijdag was de dag! De dag van de safari in Tsavo East National Park. Om zes uur 's ochtends hadden we ontbijt en een half uur later vertrokken we. Het was vanaf ons kamp zo'n anderhalf uur rijden naar het begin van het park en vanaf daar zouden we twee game drives hebben met een pauze ertussen, waarna we zouden beslissen of we genoeg hadden gezien om te stoppen na de lunch of dat we nog even door zouden gaan.

Vanaf het begin zagen we al enorm veel dieren. Veel dieren die we natuurlijk al hadden gezien in de sanctuary, maar hier was alles in veelvoud. Tientallen olifanten, giraffes, anitlopen, zebra's, buffalo's, struisvogels, apen en heel veel verschillende vogels, waaronder ook een adelaar. Niet de saai gekleurde vogels die we in Nederland hebben maar blauw, oranje, geel, alle kleuren.

Na een tijdje heel veel dieren te hebben gezien hadden we een periode van bijna een uur waarin we helemaal niks zagen. En de omgeving is supermooi om te zien, maar het liefst wil je dieren zien natuurlijk. We reden langs een grote open vlakte, vervolgens draaiden we, draaiden we weer en reden we hier heel langzaam rondjes terwijl Steve, onze leider, maar door z'n verrekijker keek. Opeens stormde een andere auto een kant op, een van de weinige auto's die we zijn tegengekomen gelukkig, het was helemaal niet druk, die we toen volgden.

We reden deels de weg af, een beetje een heuveltje op, de ' berm' in, en wauw, daar waren ze dan: de koningen der dieren. Leeuwen! Niet een, niet twee, maar 6! Eerst zagen we alleen eentje in de verte, maar toen we een stukje verder reden lagen er daar 3 op zo'n 3 meter van de auto vandaan! Dat gevoel wat ik toen had was onbeschrijflijk, we hadden de hoop op leeuwen al opgegeven maar daar lagen ze dan, zo dichtbij de auto. Iedereen was zo enthousiast en we hebben de beste foto's kunnen maken. Het zijn zulke bijzondere, mooie beesten, echt waar.

Toen we even later stopten voor lunch bij een meer, zagen we nog iets wat we niet verwachtten te zien: nijlpaarden. Ze lagen in het water dus eerst leken het op boomstronken, maar van dichterbij zag je dat het hun koppen waren en even later kwamen ze nog een heel stuk omhoog. Het zag er echt supermooi uit, ook omdat op de oever allerlei vogels op een lange rij zaten.

Vanaf hier besloten we na de lunch de safari af te ronden en terug te rijden naar het begin van het park. Dit was nog wel een uur rijden, dus we hebben hierna nog een uur kunnen genieten van het park en de dieren.

Plotseling remde de auto en iedereen sprong op: weer leeuwen! Dit keer echt pal, pal naast de auto. Een leeuw staarde ons recht in onze ogen aan, wauw. Het waren er drie nu, en ze waren bezig hun maaltijd te verorberen. Een van hen had een afgekauwd pootje in z'n mond en ergens achter de bosjes lag het karkas van waarschijnlijk een antilope. Echt geweldig.

Ik heb besloten mijn foto's niet online te zetten totdat ik terugkom, omdat ik jullie deels in spanning wil houden :), en omdat ik ze het liefst rustig thuis uitzoek. Maar geloof me, de foto's zijn fantastisch en ik kan niet wachten om ze met jullie te delen!

Gisteren hadden we een bush adventure. We wisten eerst niet precies wat het inhield, maar het bleek uiteindelijk heel leuk te zijn. In de ochtend reden we rond in de sanctuary en vertelde Steve ons heel veel dingen over de omgeving, de bomen met doornen, termieten hollen, noem maar op, en we stopten bij 3 waterholes. 1 hiervan was inactief, wat inhoudt dat de dieren deze niet gebruiken om te drinken omdat er nog genoeg andere zijn, maar bij de andere twee stapten we uit om de voetafdrukken te bekijken. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij wist van alles wat het was, wat de dieren hadden gedaan, met hoeveel ze waren enzovoorts. Hij legde ons onder andere uit hoe je zulk soort singen kunt bepalen.

Het leuke was dat bij twee van de drie waterholes er dieren aan de andere kant ervan waren. Bij de eerste waren dat zebra's maar bij de tweede was dat een buffalo. Schijnbaar is een buffalo die in z'n eentje is een oud mannetje en heel gevaarlijk. Toen Steve er dus achter kwam dat er een buffalo in de buurt was moesten we allemaal zo snel mogelijk weer de bus in. Helaas, ik was wel in voor een beetje actie :).

Toen we in de bus zaten bleek er ook nog een groep olifanten aan de overkant te lopen. Het is weer wat anders om de dieren te zien terwijl je zelf ook in de omgeving staat in plaats van dat je in de bus zit, dus dit was erg leuk om te doen.

Voor lunch stopten we bij een kleine open vlakte, waar Steve ons vertelde wat de rest van het programma was. We moesten ons verdelen in twee groepen, wat heel simpel de linker- en rechterkant van de bus werd, die beiden moesten proberen de beste shelter te maken in 1 uur. We kregen beiden een plek toegewezen en het lag al vol met takken en stronken, en hiermee moesten we het doen. Super grappig en iedereen was heel competitief bezig, omdat we allemaal wilden winnen. Helaas verloor mijn groep, maar desondanks was het een leuke activiteit.

Vervolgens kregen we nog de kans om boog te schieten met handgemaakte pijl en boog, en mochten we vuur maken met behulp van twee houtjes en droog gras. Wat uiteindelijk lukte, maar heel veel moeite kostte haha.

Omdat de sterren hier in de avond echt niet normaal mooi zijn, besloten een aantal van ons gisteravond met een kussen buiten te gaan liggen vanaf het moment dat de elektriciteit uitging, en dus alle lichten, en gewoon even te genieten. De sterren zijn zo fel en het zijn er zoveel. On top of that hebben we gewoon 7 vallende sterren gezien!

Vandaag was weer onze relax dag, dus we zijn weer in Voi town en kunnen naar de supermarkt gaan en het internetcafe. Een aantal wilden weer naar het resort en een aantal niet, waaronder ik, dus wij hebben nu tot 3 uur de tijd in het internetcafe. Daarna gaan we op de weg terug naar het kamp naar een Masaai tribe.

Hopelijk heb ik volgende week weer internet en kan ik jullie laten weten hoe het er in Tanzania aan toe gaat. Ik ben benieuwd!

Kwaheri!

(Goodbye) :)

Afrika op z'n best!

Hé allemaal, er is deze week alweer een hele hoop gebeurd. Afgelopen weekend zijn we zaterdagavond dus naar Shakatak geweest, de 'disco'. Het was supergezellig ondanks dat wij in het begin eigenlijk de enige daar waren, maar het was niet zo groot dus dat was niet erg. Voordat we naar binnen mochten werden we wel gecontroleerd en zelfs gefouilleerd. Je merkt dus wel echt dat ze heel waakzaam zijn overal. Na een tijdje kwamen er ook veel lokale vrouwen, in korte korte korte (!) jurkjes, en wat andere toeristen, maar de sfeer was goed en de muziek ook. De volgende dag was relaxed en rond de middag zijn we naar de bruiloft geweest. Het bleek echter niet de echte bruiloft te zijn, maar een feest waar alleen de bruidegom met de gasten aanwezig was en dus niet de bruid. Het was wel heel leuk om mee te maken want er was harde Afrikaanse muziek en iedereen danste en trok ons mee de dansvloer op. Iedereen was kleurrijk gekleed en ook wij hadden ons speciaal aangekleed hiervoor, al voelden wij ons nog steeds underdressed haha.
Aan het eind van de middag zijn we met ons busje naar het strand gereden. Dit keer niet bij een resort, maar een grote open plek waar de staff bezig was met onze barbecue. We hadden wat tijd op het strand en daarna konden we eten tijdens de ondergaande zon. Heerlijk!

Maandag bleek onze laatste werkdag te zijn. Dat wisten we pas op de dag zelf, want ze hadden voor dinsdag een verrassing voor ons.
De laatste werkdag hebben we zo hard mogelijk gewerkt om alle muren af te krijgen en dat is ons gelukt ook. Het huis is helaas nog niet helemaal af, de muren moeten nog glad gemaakt en daarna geverfd worden, maar het dak zit erop en de muren staan. Daar zijn we al heel trots op en de moeder heeft ons heel erg bedankt. De dag eindigde met.. een moddergevecht, hoe kan het ook anders met zoveel modder en water om je heen. Een mooie manier om ons werk hier af te sluiten :).

De verrassing voor dinsdag bleek een culturele dag te zijn. Eustace, de baas van Camp Muhaka, vond dat we na zoveel dagen in Muhaka nog zo weinig wisten van het dorp en hoe de mensen hier nou eigenlijk echt leven dat hij ons dat wilde meegeven. In de ochtend vertrokken we daarom met de hele groep, lopend, richting een ander deel van het dorp. Toen kwamen we erachter dat het dorp veel groter is dan we dachten want we hebben ruim een kwartier moeten lopen voordat we er waren. We stopten bij een huis tussen de bomen en planten, waar een aantal vrouwen ons groetten en een deel van de staff. Hier gingen we ze helpen onze lunch te maken: chapati's met kokosnoot rijst. Echter wel op hun manier, de vrouwen moesten water en hout voor het vuur halen, de mannen moesten de kokosnoten kraken. Wauw, wat een eerlijke verdeling. Mijn groepje ging het water halen bij de waterpomp, wat veel zwaarder is dan het lijkt, en vervolgens met de jerrycan op ons hoofd terug naar het huis. Eenmaal daar was ik bijna verzopen en zo ver was het niet eens, ik ben helaas niet zo'n goede Afrikaanse haha.
Ze lieten ons zien hoe ze de kokosnoten schrapen, hoe ze hiervan kokosmelk maken, hoe ze de chapati's maken en vervolgens kookten ze dit alles op zelf gestookte vuurtjes. Na een hele hele lange tijd was het dan eindelijk klaar en hadden we heerlijke lunch. Tot slot mochten we nog kokosnootwijn uitproberen wat een hele rare smaak had en klom een jongen de boom in om te laten zien hoe ze de kokosnoten eruit halen, heel knap.
Die avond kwamen en traditionele Afrikaanse dansers optreden, echt heel gaaf! Er waren trommelaars, de vrouwen zongen met een echte hoge Afrikaanse stem en het dansen zou ik ze zeker niet na kunnen doen. Het was echt een super leuke dag.

Woensdag was de dag dat we aankwamen in Camp Tsavo. De reis had bijna 6 uur geduurd, wat eigenlijk maar maximaal 3 uur zou duren, maar zo erg was dat niet want we zouden die dag toch niks doen verder. In een grote open safari bus en een klein busje werden wij en onze bagage vervoerd met in het kleine busje 2 safety guards. Het had onder andere langer geduurd omdat we een plasstop maakten in de middle of nowhere én omdat we niet kort daarna motorpech hadden. Dit was redelijk snel opgelost maar toevallig was dit in de buurt van wat huisjes met een hoop schoolkinderen in de buurt. Blijkbaar was hier ook een dronken man die volgens onze beveiligers te dicht bij onze bus was gekomen dus hadden ze hem in de boeien geslagen. Het was zo apart om te zien, hij werd uiteindelijk natuurlijk weer vrijgelaten maar het werd wel duidelijk dat er niet met ze valt te sollen.

Camp Tsavo is in een woord een geweldig. Ik kan in woorden niet eens uitdrukken hoe gaaf het is, maar het ligt letterlijk in de wildernis. Onze buren zijn de dieren die in het wild leven. Het bevindt zich in Rukinga Sanctuary en het enige wat ons daarvan scheidt is een dun ijzer hekje. Het kamp is groter dan Muhaka maar voelt wel knusser aan. De hutjes zijn kleiner maar er is een voetbalveld, een plant nursery wat ze gebruiken om planten in de ranch te planten, ze hebben zelfs een klaslokaal en een research centre waar ze allerlei opgezette insecten en skeletten hebben staan. Heel erg uitgebreid en ze ontvangen daarom ook vaak klassen van scholen, deze vrijdag is er ook een klas aangekomen die hier tot dinsdag verblijft. Deze heeft gelukkig wel hun eigen eetruimte, slaaptenten en toiletgebouwen.
Er zijn wel wat nadelen omdat het kamp zo afgelegen is. Het telefoonsignaal is er vrijwel niet, behalve op 1 bepaald plekje in het hele kamp en zelfs daar werkt het af en toe niet. Ook is er een generator voor elektriciteit. Deze is aan van ongeveer half 7 tot 10 uur 's avonds en dat betekent dat dan ook alle lichten uitgaan.

We hebben voor onze twee weken die we hier verblijven een hele planning en deze stond al vermeld op de dag dat we arriveerden. Het zijn een hoop verschillende dingen wat voor veel variatie zorgt. Donderdag was onze eerste dag en die begonnen we met wildlife monitoring. Deze dag was echt gewéldig. Hiervoor ben ik dus naar Afrika gekomen, dit is wat ik wilde zien! Eigenlijk hield het in dat we een route aflegden door de ranch om ons kamp heen en probeerden zoveel mogelijk dieren te spotten. Deze schreven we op met het geslacht erbij, de gps lokatie, de afstand tot de bus en met hoeveel ze waren. Dit doen we zodat ze kunnen zien of er misschien een trend is of juist niet op de lange termijn.
Natuurlijk was dit een werkdag voor ons, maar dit voelde het absoluut niet, wauw! Afrika op z'n best. Olifanten, giraffes, zebra's, buffalo's, impala's, poemba uit de Lion King, struisvogels en zelfs een cheetah! Op de eerste dag! Ik kon het zelf haast niet geloven, en dan nog wat, m'n camera is absoluut geweldig. Al staan de dieren honderd meter verderop, ik krijg ze haarscherp dichtbij op beeld. In de middag was er nog een gaaf moment. Als we een dier spotten moesten we gewoon hard stop roepen, maar tot nu toe had eigenlijk alleen onze begeleider dieren gespot. Tot toen, toen ik opeens stop, stop riep en een giraffe spotte! Dat voelde echt super haha. Echt een fantastische eerste werkdag.

Vrijdag was totaal anders dan donderdag. We zijn die dag naar de Sasenyi primary school geweest, zo'n 20 minuten van ons vandaag en nog steeds omringd door de ranch. We kwamen daar en het was eigenlijk een vrij groot terrein. Ons doel daar is om de jongens toilet en wat klaslokalen af te maken. De kinderen waren allemaal gewoon op school en hadden hun roze met grijze schooluniforms aan. We begonnen de dag echter met een rondleiding door een van de hoofdleraren en man, dat was heftig. Hij vertelde ons van alles over de school, de gebouwen, de kinderen. Sasenyi primary school is een arme school en de kinderen die er naartoe komen (700!) zijn ook erg arm. De school krijgt een vergoeding van de overheid maar dit is maar genoeg voor een maand in een jaar. Hierdoor hebben de kinderen vaak geen schoolboeken, schriften of pennen. Per dag hebben de kinderen en de leraren (13 maar) maar 1 maaltijd, een kleine en soms zelfs geen een als er geen geld is. Ook is er weinig water voor ze.
De school bestaat nu al 7 jaar, terwijl er verwacht werd dat hij na het eerste jaar al opgegeven zou worden. De leraren zetten echter door voor de kinderen, omdat zij een plek nodig hebben om naartoe te gaan. Veel kinderen komen uit een arme familie omdat veel mensen polygaam zijn hier. De mannen verlaten hun vrouwen en de vrouwen hebben soms wel 14 kinderen waar ze dan alleen voor moeten zorgen. Het verschil tussen mannen en vrouwen is hier nog steeds erg groot en daarom is het vooral belangrijk voor de meisjes om naar school te gaan. Doen ze dit niet, blijven ze meer dan een maand thuis, is de kans groot dat ze mishandeld worden of uitgehuwelijkt worden. Op hun twaalfde.. En dan staat hun hetzelfde te wachten als hun moeders. Het is dus wel duidelijk dat deze meisjes een plek nodig hebben om naartoe te gaan.
Er is vorig jaar een nieuw meisjestoilet gebouwd, wat ervoor heeft gezorgd dat een groot deel van de oudere meisjes niet meer een week per maand thuis hoeft te blijven als ze ongesteld zijn. Ze hebben nu hier de ruimte om zich te verschonen en te wassen. Helaas is er niet veel ruimte, dus plannen ze om een extra gebouw erbij te plaatsen wanneer ze er geld voor hebben. Dit hangt vooral af van mensen die ze geld doneren. Gebeurt dit niet dan kan er ook praktisch niets gebeuren.

Ik ben niet snel aangeslagen en ik heb ook niet snel medelijden met mensen maar serieus, tijdens het verhaal van deze man had ik de grootste brok in m'n keel in een hele lange tijd. De tranen stonden in m'n ogen. Ik wist dat sommige mensen het slecht hadden, ik wist dat dat in Afrika zo was, maar in Muhaka viel het nog wel mee. Hier is het erg, heel erg. Nu is het echt bij me binnen gekomen.. Deze zondag gaan we met een groepje kijken wat we voor de school kunnen kopen. We willen ze absoluut wat geven, als zijn het maar pennen of schriften. Ik kan hier niet vertrekken zonder deze kinderen iets te hebben gegeven. Dat is een ding dat zeker is.

De rest van de dag hebben we dus gewerkt aan de jongenstoilet. Het gebouwtje stond er al, maar wij moesten de muren pleisteren met een mengel was zand, cement en water dat we zelf moesten maken. Dit was nog eigenlijk best leuk werk en onze muur zag er mooi uit op het eind. De volgende keer gaan we hiermee verder.
Die avond hebben we echte Swahili les gehad. We gingen ervoor naar het klaslokaal en Ibrahim, iemand van de staff, liet ons een hoop opschrijven. Maar goed ook anders zou ik het zo weer vergeten! Maar het is leuk om te leren vooral omdat je het zoveel mogelijk gebruikt, ook hier op het kamp tegen de staff.

Zaterdagochtend hebben we sanctuary maintainance gehad. Dit kan meerdere activiteiten inhouden, maar vandaag werkten we aan het hek dat olifanten van het farmland vandaan houdt. Dit hek bestaat uit houten stokken met een touw ertussen gespannen. De bedoeling is dat we uit gebruikte kleding of kleden lange dunne repen knippen, deze in een mengsel van auto olie en chili dippen, dit uitknijpen en vervolgens vastknopen aan het hek met zo'n 10-20 cm ertussen. Schijnbaar houdt de geur hiervan de olifanten weg.
In de middag hebben we geleerd hoe je papier maakt uit olifantenpoep. Het was heel grappig om zelf te doen en het papier ligt nu nog te drogen. We hebben allemaal een A4 vel gratis gekregen en hij verkocht ook een hoop andere dingen zoals boekenleggers, kaarten, enveloppen en A4'tjes met een afbeelding erop. Allemaal door hemzelf gemaakt. De helft van het geld dat hij hiermee verdient gaat naar de lokale gemeente en tegelijkertijd probeert hij iedereen ervan te overtuigen dat olifanten iets goeds zijn voor de gemeente omdat je bijvoorbeeld papier kunt maken en dit eventueel als schriften voor de Sasenyi school kunt gebruiken. Iets heel goeds dus!

Vandaag is onze relax dag en zijn we naar het dorpje een uur van ons kamp vandaan. Hier kunnen we wat boodschappen doen, geld pinnen, hier gaan we lunchen en kunnen we zwemmen bij het restaurant. Vandaag is het ook Australia day en aangezien de Australiërs nog steeds in de meerderheid zijn gaat dit zeker gevierd worden. Ik weet nog niet hoe, maar dat lezen jullie volgende week wel weer.

Heel veel groetjes vanuit de wildernis!

Jambo!

Jambo, jambo!

Zo het heeft even geduurd voor ik eindelijk wat op mn blog kon zetten, er is hier absoluut geen wifi. Morgen (ik schrijf dit vandaag, 17 januari, zodat ik morgen niet alles hoef te typen op het strand) hebben we dan eindelijk wifi in het resort waar we heen gaan. Vorig weekend zijn we ook naar een 'resort' geweest, aan het strand met zwembad, heel mooi allemaal helaas zonder internet. Ik heb geen idee wanneer het volgende moment is dat we internet hebben, want woensdag vertrekken we naar een ander kamp, Camp Tsavo, zo'n zes uur rijden hier vandaan en zeer afgelegen. Ik probeer nu dus maar zoveel mogelijk te vertellen, wat er allemaal is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren.
Dinsdag 7 januari vloog ik om 11.40 richting Istanbul om daar over te stappen richting Mombasa. Tijdens de tweede vlucht hadden we nog een tussenstop in Kilimanjaro waar een aantal uitstapten en wat nieuwe mensen bij kwamen. Dit had ik nog nooit zo meegemaakt, maar ik wist tenminste wel wat er gebeurde, de twee volwassen Duitse mensen naast mij echt totaal niet. Ze spraken ook (heel handig) geen woord Engels, dus vroegen aan mij in het Duits of we er niet eens uit moesten gaan en of dit dan niet Mombasa was. In het Engels antwoordde ik ze, maar of ze er iets van begrepen weet ik niet, ze waren in elk geval heel erg in de war. Iets voor vier uur woensdag ochtend kwamen we aan en moesten we ons visum regelen. Dat ging eigenlijk vrij snel, omdat we de enige binnengekomen vlucht waren en het vliegveld niet zo groot was. We moesten zelfs digitaal vingerafdrukken laten nemen, iets wat ik ook nog nooit had gedaan. Ik vloog samen met Romy, een Nederlands meisje die al eerder contact met me had gezocht en er bleek een Engelse jongen, Dan, in ons vliegtuig te zitten die aan hetzelfde programma deelneemt als ons. Er stond iemand op ons te wachten met een bordje Camps Kenya en diegene vertelde ons ook dat we nog tot 7 uur 's ochtends moesten wachten op een andere jongen, Pim, die ook Nederlands bleek te zijn. Op een stoeltje heb ik wat geprobeerd te slapen en toen hij er ook was kochten we meteen een lokale simkaart met wat bel tegoed. Wat achteraf heel slim is geweest, omdat dat tot nu toe de enige manier is geweest om contact met thuis te hebben.

In een busje van Camps International, de organisatie van hier, werden we vervoerd naar Camp Muhaka waar we nu verblijven. In ons busje hadden we twee (!) bewakers met geweren, voor onze veiligheid, just in case. Ze vertelden ons dat we ons over de veiligheid geen zorgen hoeven te maken, dat dat de main focus is, vooral nu. Met het busje gingen we op de ferry, van het noordelijke naar het zuidelijke deel van Kenia. In totaal duurde het zo ongeveer 2 uur om naar het kamp te komen.
Camp Muhaka ligt voor ons gevoel in een afgelegen dorpje, om er te komen moet je van de geasfalteerde weg af een zijweg, oftewel zandweg, op voor zo'n 10 minuten. Het ligt wel in een dorpje, er zijn wat huizen, twee 'winkels', een basisschool en wat andere gebouwtjes.
Ons kamp is echt een kamp. Het bestaat uit een aantal 'hutten', waaronder 3 slaaphutten met elk 16 stapelbedden, 1 toiletgebouw met 5 douches en wc's voor de meiden en hetzelfde voor de jongens, een wasgedeelte, een grote open 'hut' met de eettafels, wat ligbanken en een pooltafel en verder is er nog de keuken en wat gebouwtjes van de staff. Het ziet er allemaal heel uitnodigend uit, vol met bomen, planten, heel ruim ook en het voelt een beetje als kamperen. Gelukkig ben ik dat wel gewend dus ik heb het prima naar m'n zin.
De groep mensen is een ander verhaal. Vergeleken met Sri Lanka is het hier heel moeilijk om contact te leggen met alle mensen. De groep is reusachtig groot, zo'n 30 mensen waarvan het meerendeel uit Australië komt, een kleiner groepje uit Engeland, 2 mensen uit Canada en Romy, Pim en ik uit Nederland. Omdat haast iedereen uit Australië komt hebben zij allemaal heel snel een connectie gehad en gaat dat allemaal wat makkelijker dan tussen ons. In het begin had ik het daar een beetje moeilijk mee, niet met het Engels praten, dat gaat allemaal prima, maar het feit dat het moeilijk is om ertussen te komen. Nu gaat het allemaal wat makkelijker en ik weet dat het niet wordt zoals Sri Lanka, en dat ligt vooral aan de grootte van de groep. Daar ben ik nu al wel aan gewend.

De eerste dag was de dag waarop iedereen aankwam en was dus perfect om bij te slapen en uit te rusten van de vlucht. Ik kwam in een kamer samen met Romy, Laura en Isabel, de laatste twee allebei uit Australië dus in ons gedeelte is het lekker rustig. Onze 'hut' is verdeeld in tweeën, in het andere deel zijn wel bijna alle bedden bezet. Het zijn allemaal stapelbedden maar alleen de onderste bedden zijn bedoeld om op te slapen. Er zijn klamboes bevestigd aan alle bedden en toen nu toe ben ik dan ook nog niet 's nachts gestoken :).
De allereerste nacht was precies zoals de allereerste nacht in Sri Lanka: ik werd om 1 uur 's nachts wakker met het gevoel dat het ochtend was. Gelukkig viel ik ook wel weer in slaap daarna.
De volgende ochtend kregen we een korte introductie door Eustace, de 'baas' van dit kamp en in de middag zijn we eigenlijk meteen met de projecten gestart. Er zijn er hier drie: meubels maken voor de computerkamer in het dorp, de bibliotheek afbouwen en een huis bouwen voor een moeder uit dit dorp die nu bij iemand anders moet inwonen omdat ze geen woonplek heeft. Aan dit laatste project ben ik begonnen met 9 anderen en sinds vorige week donderdag toen er alleen nog maar zand op de grond lag en nu is er een hele hoop veranderd. Er staat nu zowaar een huis, nog niet af natuurlijk maar het is een huis met een kleine hal en 2 kamers. Het dak is bijna af, de muren van 1 kamer zijn gebouwd, de muren van de andere kamer bijna, het is zo ongelofelijk wat we in zo een korte tijd hebben gedaan.
We begonnen met gaten graven met machetes, hierna lange houten latten afhakken en hierin plaatsen, vervolgens bamboe takken hieraan horizontaal bevestigen en tot nu toe ballen van klei maken en hier een muur van maken.
Het klinkt vrij makkelijk allemaal, maar om deze klei te maken moesten we rood zand van de grond afschrapen/slaan, dit met kruiwagens zo'n 10 minuten verderop beneden brengen, de kruiwagens weer de heuvel op duwen en dit opnieuw en opnieuw in de hete hete zon. Dit zand moeten we mengen met water, dat we vanaf het kamp in een grote kar met grote jerrycans 15 minuten verderop moeten brengen. Er valt niet te beschrijven hoe vermoeiend het werk af en toe is, maar achteraf is dat het absoluut waard. We weten waar we het voor doen en de moeder is ons super dankbaar en probeert ons met zoveel mogelijk te helpen. Hoe vet is het dat er na ongeveer een week een huis is ontstaan op een plek waar eerst niks was. Ik ga proberen wat foto's toe te voegen maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Onze dagen beginnen om 7.30 met ontbijt, wat bestaat uit toast, cornflakes, jam en bananen en af en toe pannenkoeken, french toast, witte bonen in tomatensaus, worstjes, noem maar op. Om 8.30 beginnen we met het project tot 12 uur en om 12.30 uur hebben we lunch. Van 14 tot 16 uur werken we weer en om half 8 hebben we avondeten. Het eten hier is echt fantastisch. Ze proberen heel erg af te wisselen en tot nu toe hebben we rijst gehad, pasta, hamburgers, aardappels, aardappelpuree, salades, groentes, chapati's (?), een soort roti dat hier in Afrika veel word gegeten en super lekker is, viskoekjes, echt van alles! We kunnen zeker niet klagen. De lunch is wel altijd een warme maaltijd, maar met het werk wat we doen denk ik dat we die twee grote maaltijden wel heel erg nodig hebben. Na elke maaltijd is er ook altijd fruit, zoals mango, sinaasappel, passievrucht, banaan en ananas. Heerlijk! Verder hebben we hier watertaps staan waar we vers water uit kunnen krijgen en er is koffie en thee gedurende de dag.

We kunnen hier het dorp in gaan en overal waar we heen lopen roepen de kindjes jambo, jambo! Hallo, hallo! We hebben al aardig wat Swahili geleerd, vooral door de staff die het ons probeert aan te leren. Sam Pauli en Jerico, onze 'projectleiders' leren ons een hoop tijdens het werk en de sfeer is altijd super gezellig.
Afgelopen week zijn we een keer met een grote groep naar het veld achter de basisschool gegaan, waar twee voetbaldoelen staan. De jongens van onze groep wilden graag voetballen tegen het voetbalteam uit het dorp. Dat was echt super grappig om te zien. Wij hadden met 2-1 verloren en na de wedstrijd, toen iedereen van ons doodop en bezweet was, ging het lokale team rustig verder met hun eigen training. Wow, haha. De mensen hier moeten een enorm uithoudingsvermogen hebben.

Afgelopen weekend zijn we zaterdag dus naar een resort in Diani Beach gebracht. Daar hebben we de hele dag doorgebracht en dat was heerlijk. Zondag zijn we op een boottrip geweest naar Kisite Marine National Park. Op 4 mensen na, ging iedereen mee. Dit werd georganiseerd, maar als je mee wilde moest je wel betalen. Je kreeg eten en drinken voor de hele dag, je kon op 2 plekken snorkelen en als je wilde kon je nog duiken bij boeken. Hier heb ik samen met Marcus, een Australische jongen, gedoken en dat was weer heel leuk. Het water was niet super helder, maar er waren enorm veel verschillende vissen, grote dikke, kleine smalle, grote scholen, roggen, een 'lobster', en als klap op de vuurpijl 3 schildpadden! Echt heel vet. Het snorkelen viel naar mijn idee een beetje tegen dus ik ben blij dat wij hebben kunnen duiken. Een klein nadeel voor een hoop mensen was dat meer dan de helft zeeziek werd en daar had vrijwel niemand op gerekend. Gelukkig had ik daar geen last van, haha.

Morgen gaan we dus naar een ander resort, een mét wifi, eindelijk! Ik heb gehoord dat dat er ook super uitziet en aan het strand ligt. Er zal ongetwijfeld een foto verschijnen.
Morgenavond gaan we uit in Shakatak, een 'disco' in volgens mij Diani Beach. Zondag zijn we na de lunch uitgenodigd om te komen naar een bruiloft in ons dorpje. Ik ben super benieuwd naar hoe dat allemaal in z'n gang gaat en hoe het eruit ziet. Zondagavond hebben we een barbecue op het strand. Een leuk weekend in het vooruitzicht dus!

Woensdag vertrekken we vanuit Camp Muhaka naar Camp Tsavo. Dit ligt echt in de wildernis en dit is ook de plek waar we in de buurt op safari gaan. Nu horen we 's nachts al de raarste geluiden die je echt totaal niet kan plaatsen, apen, insecten, 's ochtends de kippen en de moskee, laat staan als we in Tsavo zijn tussen de wilde dieren. Ik kan niet wachten!

Ik laat zo snel mogelijk weer wat horen. Ik hoop volgend weekend, maar ga daar maar niet vanuit. Niks is zeker hier ;)

Groetjes vanuit het heerlijke, warme, zonnige, mooie Kenia!

Laatste paar dagen

Ik heb mezelf even moeten dwingen deze blog te schrijven, dat ben ik al een week van plan namelijk. Er moet natuurlijk wel nog wat verschijnen voor ik thuis kom.. Zaterdagavond al!

De beach party van vorige zaterdag: het feit dat we op het dak hebben gelopen, met een Sri Lankaanse 'optocht' (die hier altijd om een of andere reden midden in de nacht zijn) zijn meegelopen totdat iemand doorhad dat wij er niet bij hoorden, ik m'n slippers en m'n telefoonhoesje ben kwijtgeraakt zegt denk ik wel genoeg, oeps! Het was toch echt een hele leuke avond ;).
Dat weekend waren nog wat vrijwilligers uit Kandy hier naartoe gekomen, dus dat was leuk om hun weer te zien!

Het schildpaddenproject was afgelopen week niet heel erg leuk. Er waren te veel vrijwilligers voor het werk wat gedaan moest worden, dus het grootste gedeelte van de tijd zit je te kijken naar anderen die ze voeren of moeten we onze favoriete taak doen: zand dragen in emmers.

Gelukkig waren er nog wel een aantal dingen die wel nuttig voelden waaronder het strand opruimen. 4 emmers vol met plastic, glas, papiertjes, touw, slippers, bierblikjes, niet normaal. En de volgende dag lagen er toch echt weer andere spullen.
Ook hebben we de schildpadden schoongemaakt met behulp van de binnenkant van kokosnoten. Een soort natuurlijk schuurpapier, want het werkt heel goed!
Donderdag gingen we voor het eerst sinds mijn komst hier zeewier voor de schildpadden zoeken. Het was leuk om iets anders te doen dan het gebruikelijke werk. We moesten een eindje lopen, over boomstammen klimmen, van een heuvel afspringen, om uiteindelijk bij een stuk strand verderop te komen waar de rotsen laag bij de grond lagen en dicht bij de kust zodat het zeewier er makkelijk vanaf te halen is. Dit mochten we uiteindelijk aan alle schildpadden geven.

Naast het gewone werk zijn er tot nu toe nog een hoop andere leuke dingen gebeurd. Vorige week dinsdag kwam Captain opeens naar ons toe met de mededeling dat we twee schildpadden gingen vrijlaten die middag en dat de krant kwam om foto's te maken. Ondanks dat het voor ons voelde alsof het meer voor de foto's was, was het echt super gaaf om ze vrij te laten! Ook best grappig, omdat de golven hier aardig hoog zijn en ze dus meegesleurd werden door de golven.
Die middag hebben we ook met een aantal gebeachvolleybalt na werk. Er is een net een stukje verderop het strand en Isuru had een volleybal voor ons geregeld.

Woensdagavond heb ik de beste burger ooit gegeten in Hikkaduwa en donderdagavond hadden we weer een barbecue. Niet verkeerd!
Vrijdag was m'n laatste dag bij de schildpadden en hoewel ik blij was dat het eindelijk zover was, realiseerde ik me ook dat m'n reis er nu echt bijna op zit. Toen we die dag op het project kwamen bleek dat er een eitje was uitgekomen en je kon zien waar het baby schildpadje uit het zand was geklommen. Zo schattig!

Voor de lunch hadden we onze spullen gepakt voor ons weekendje weg naar Mirissa en rond half 2 zaten we in de bus. Het was zo'n anderhalf uur/twee uur reizen maar dat was het zeker waard. Een stel anderen waren iets eerder gegaan en we ontmoetten hun in het meest relaxte barretje met de meest relaxte muziek aan het meest relaxte strand. Wauw, het was heerlijk om daar te zitten. Het is een vrij toeristisch plaatsje vergeleken met Ambalangoda en de golven waren hoog dus veel surfers waar je urenlang naar kan blijven kijken.
Zelf hebben we ook nog gezwommen, de zon zien ondergaan achter de baai en daarna ons hotel opgezocht om op te frissen voor de avond. Ooit een prima hotel met goede bedden, goede badkamer, balkon en uitzicht op de zee gehad voor ongeveer 5 euro per persoon?
Het strand was ook in de avond super, bar na bar, restaurantje na restaurantje, allemaal met lichtjes en muziek. De volgende ochtend ook in een van deze restaurantjes ontbeten en de rest van de dag doorgebracht op ligbedden. Heerlijk!

's Avonds in Ambalangoda werden Jo, Taylor en ik opeens gehaald door een dronken Isuru dat alle eitjes waren uitgekomen. Een kleine indruk van hoe onze coördinator is, jong en een feestbeest. We moesten de baby's uit het zand halen. in een tank stoppen en tegelijkertijd tellen. Het waren er 94! 94 kleine mormels in een tank.

Zondag was mijn laatste 'weekend dag' hier in Sri Lanka en laat ik dat nou mooi hebben geëindigd met twee geweldige duiken. Toen ik de Poseidon Diving Station in Hikkaduwa vrijdag belde had nog niemand anders zich opgegeven, maar gelukkig bleken er 5 anderen te zijn. We moesten zo'n 5-10 minuten varen en het indrukwekkende was dat ze de duikplek konden vinden met behulp van landmark in plaats van gps. De eerste locatie hadden ze in 1, de tweede in 2 keer gevonden, hoe doen ze het..
Het zicht en het koraal moet je het niet voor doen, maar de vissen, wauw! Verschillende soorten, kleuren, maten, grote groepen, kleine, alles leek er te zijn. Blauw, groen, geel, roze, paars, oranje, zwart, wit, noem maar op. Het leek alsof alle vissen die ik met eerdere duiken heb gezien hier bij elkaar waren gekomen. De rotsen waar we omheen zwommen waren ook zo gevormd dat we er tussendoor zwommen en een paar keer ook ergens doorheen. Wel was er een vrij sterke stroming dus we werden maar heen en weer geslingerd, ook wel eens grappig om mee te maken :).

Deze week doe ik als afsluiter hier in Sri Lanka de 'beach week'. In de ochtenden is er een kort programma en de middag hebben we voor onszelf. Er zijn nog 4 andere meiden die dit deze week doen, dus dat is gezellig!
Gisteren hebben we drie tempels bezocht. Van tevoren vroeg ik me af of ik dit nog wel interessant zou vinden, de zoveelste tempel, maar dat was het zeker. We hebben de sleeping buddha gezien, wel 35 meter lang, de grootste 'wooden buddha' in Sri Lanka, die niet heel erg groot was voor mijn gevoel maar de tempel erom heen was wel heel mooi, en nog een andere zittende buddha. De gebouwen en omgeving waren vooral ook heel mooi.
Om vier uur in de middag werden we opeens bij elkaar gehaald om ons klaar te maken om 2 schildpadden vrij te laten. De anderen wisten hier blijkbaar al van maar wij waren positief verrast. Met een busje gingen we naar een ander plaatsje waar uiteindelijk meer dan 1000 schildpadden zijn vrijgelaten, inclusief onze grootste van meer dan 160 kilo en degene met een haaienbeet. Verder waren er heel veel baby's vrijgelaten. Voordat dit werd gedaan werd er een 2 uur durende speech gehouden door mensen van de Wildlife organisatie waar wij natuurlijk geen woord van verstonden en er was heel veel media aanwezig. Ook met het vrijlaten was het chaos, maar toch was het super om daarbij aanwezig te zijn.

Captain blijft een vreemde man maar de laatste tijd doet hij meer z'n best voor m'n gevoel en af en toe is hij echt hilarisch wanneer hij ons iets vertelt, terwijl hij dat zelf totaal niet doorheeft. Hij zegt in een zin ongeveer vijf keer dat het allemaal veilig is en dat hij zorgt dat wij veilig zijn en dat zijn coördinatoren ook zorgen dat we veilig zijn en dat hij overal contacten heeft, dat hij Sri Lanka kent en wij niet, dus dat we hem alles kunnen en moeten vragen. Dus dat. At least we're safe :).
Vanochtend hebben we een river safari gehad en dat was heerlijk. Het weer was geweldig en de omgeving ook. We stopten bij een 'cinnamon island' waar een man ons liet zien hoe ze kaneel maken van takken en waar de bladeren en schors van bomen naar kaneel roken. Ook liet hij zien hoe ze touw van kokosnoten maken en de bladeren van kokosnoot bomen weven voor daken. Het andere hoogtepunt was de vismassage. En ja dan denk je aan die kleine visjes die aan je voeten knabbelen, maar nee dat was het niet. Reusachtig waren die vissen, niet normaal! Het was echt zo eng om je voeten daarin te stoppen. Wel gedaan, maar maar heel eventjes haha.
Er was daar ook een hele kleine krokodil die we vast mochten houden en onderweg konden we ook al een baby aapje vasthouden. Genoeg dieren voor vandaag!
Alsof het nog niet genoeg was, mochten we net de baby schildpadden die vorige week waren geboren vrijlaten in de zee. In een week zoveel schildpadden vrijgelaten, super!

Nog maar drie dagen hier in Sri Lanka, vrijdag op zaterdag nacht neem ik samen met Taylor de bus naar Colombo. Hopen op een plekje en hopen dat onze bagage past, maar 200 rupees voor de bus of 8000 rupees voor een taxi maakt de keuze toch wel makkelijk. Captain heeft ons al toevertrouwd dat alles goed komt en dat hij zorgt dat het veilig is, dus dat kan niet fout gaan haha.
Ik geniet zo lang het nog kan, maar stiekem kan ik ook niet wachten tot ik weer thuis ben. Weg van de zwerfhonden uit het hotel die je volgen tot aan de winkel en terug, weg van alle mannen die honderd keer per dag naar je roepen en terug naar het normale eten in plaats van twee keer per dag rijst met curry (zonder vlees!).

Waarschijnlijk mijn laatste update vanuit Sri Lanka, dus tot snel iedereen! X

Ambalangoda

Ik ben hier nu een klein weekje en er is al van alles gebeurd. Maandagochtend om 4 uur vertrokken we naar de trein en rond 11 uur kwamen we aan bij ons verblijf. Ze noemen het een beach resort, een hotel, natuurlijk niet erg luxe allemaal, maar wat een uitzicht! We zitten een paar meter van de zee vandaan, een paar extra meter van het schildpaddenproject en je kunt vanaf het strand de kleine haven met gekleurde vissersboten zien. De zee heeft ook nog vrij hoge golven dus het is heerlijk om daarin te zwemmen.
M'n kamer deelde ik met 3 anderen, waarvan er vandaag 2 zijn vertrokken en morgen de andere weggaat, maar er komen vandaag en morgen ook weer een hoop nieuwe vrijwilligers.
Het stadje/dorpje waar we in zitten heet Ambalangoda en is eigenlijk niet zo groot. Zeker niet vergeleken met Kandy, dus het is wel even wennen maar ook eigenlijk wel heerlijk om niet zo ver te hoeven lopen elke keer :). Wel zitten we zo'n 20 minuutjes met de bus van Hikkaduwa vandaan, een groter stadje met veel toeristen, ook aan het strand.

De eerste dag was heel raar. We kwamen aan en niemand wist hier dat we kwamen. Ook Captain, de hoofd coördinator hier in Ambalangoda was er niet. Gelukkig wist in elk geval een iemand uiteindelijk waar we voor kwamen en die bracht ons naar het project. Een normale werkdag hier is van 9 tot 12 en van 14 tot 16, dus ze waren nog bezig. Er waren wat vrijwilligers die ik al had gezien in Kandy dus dat was leuk, maar ook wat nieuwe gezichten.
De schildpadden zijn zo geweldig! Er zijn volgens mij 11 'tanks' met water waar ze in zwemmen en twee 'feeding tanks'. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, maar er zijn schildpadden van alle groottes. Er is één hele grote, meer dan een meter lang, wat kleinere, nog wat kleinere en er zijn een paar baby schildpadjes. Van de redelijk grote schildpadden hebben een groot aantal een handicap. Sommige missen een flipper, soms zelfs twee, andere zien niet goed en er is er een met een scheve kaak.
Toch zijn er ook gezonde schildpadden en deze eerste dag kreeg ik al heel wat mee van de andere vrijwilligers dat er heel wat mankeert aan het project. Vaak kunnen de gezonde schildpadden gewoon vrijgelaten worden, maar dat wordt dan niet gedaan omdat 'ze ze nog voor een paar maanden willen/moeten houden'. De baby schildpadjes zijn keurig gezond, maar deze willen ze nog niet vrijlaten want 'er komen volgende week nieuwe vrijwilligers'. Een keer per week moesten alle tanks schoon geschrobd worden, een meisje die hier al zeven weken was heeft dit ook steeds gedaan, nu blijkt dat dat helemaal niet hoeft omdat de schildpadden de algen nodig hebben.. Een andere taak is emmers zand vanaf het strand naar de hoop met zand met schildpadden eitjes op het project brengen. De enige vraag is nu, waar gaat het zand van die stapel dan heen? Dat zand verdwijnt niet zomaar.. Het lijkt erop dat ze een hoop overbodig werk creëren zodat de vrijwilligers wat te doen hebben, in plaats van dat ze nuttig werk laten doen door wat minder vrijwilligers. Zoals je hoort gaat het niet allemaal zoals het hoort te gaan.
De coördinator die ons bij het project helpt, Isuru, zit meestal samen met wat andere gasten in het hutje op het strand toe te kijken hoe wij het werk doen, heel soms helpt hij wat mee.
Maandagavond kwam Captain wel opdagen, mooi, maar wat een gast zeg. Hij stelt zich heel verdedigend op, is een echte zakenman dus we vragen ons af of hij dit project voor de goede redenen doet. De andere vrijwilligers stelden hem vragen over al deze zaken en hierdoor werden we gelijk al een beetje overdonderd omdat we nog niet eens met het project waren begonnen.
Gelukkig zijn er ook goede dingen natuurlijk. De gehandicapte schildpadden hebben onze hulp zeker nodig, die kunnen niet meer in het wild overleven en we verwijderen bijvoorbeeld afval van het strand. (Wat ze dan op een stapel gooien en verbranden, inclusief plastic.. Maar laten we dat achterwege laten).
Dus het is niet zo dat ik me nutteloos voel, het heeft alleen twee kanten.

Het werken met de schildpadden vind ik wel super leuk. Als we de tanks schoonmaken moeten we de schildpadden over tillen naar andere tanks, sommige zijn zwaar! Haha en een keer lekker gemept op m'n armen door een schildpad z'n flippers. Na werk gaan we vaak de zee in en zelfs als het regent, het heeft al een paar middagen vanaf een uur of 4 lekker hard geregend en geonweerd. Met regen is de zee heerlijk warm.

Dinsdagavond zijn we in Hikkaduwa wezen eten in een burger restaurant. Maar daarvoor gingen we eerst aan het strand wat drinken, en toen het donker begon te worden en het begon te regenen bleek dat de elektriciteit het niet deed. Niet alleen daar, maar in heel het stadje. Lekker bij kaarslicht gezeten dus en toen we bij het restaurant aankwamen deed het licht het gelukkig weer.

Woensdag heb ik de schildpad met scheve kaak gevoerd, en dan merk je wel waar je het voor doet want hij kan niet zelf z'n eten pakken. Het is zo lastig om hem te voeren maar je moet een manier vinden om de vis in z'n mond te stoppen zonder dat hij je bijt :). Ze eten trouwens vis, en dat mogen we zelf lekker snijden, tellen en verdelen. We ruiken altijd heeerlijk na het voeren!
Er was ook een nieuwe schildpad gebracht, een kleine loggerhead. We hebben vier soorten hier, de green turtle, loggerhead, hawksbil en de olive ridley.

Donderdag hebben we niet gewerkt. We zijn met de coördinator met een bootje naar een 'eiland' vlakbij de kust gevaren, wat echt fantastisch mooi was. Het waren eigenlijk gewoon wat grote rotsen, maar met de spattende golven en alle schelpen die er lagen was echt super. Het was heel grappig want we gingen dus met een bootje met zo'n 10 mensen, maar het bootje kon niet helemaal bij de rots komen, dus aan onze boot was een soort dunne diepe kano vastgebonden waarin we op een gegeven moment om en om in moesten overstappen om op het eiland te komen.

In de avond zouden we een barbecue hebben, maar om 19 uur waren de coördinators nog steeds niet hier, zoals verwacht, dus namen we gewoon avondeten in het hotel. Rond 21 uur kwamen ze eindelijk terug met aluminium folie, vis, en wij hadden nog aardappels, pompoen, boontjes en worstjes gehaald. Ze staken kokosnootschillen in de brand voor vuur, en uiteindelijk hadden we toch nog een (late) barbecue!

Gisteren hebben we na het werk wat foto's kunnen maken van de schildpadden op het strand. Een paar vrijwilligers vertrekken of zijn al vertrokken dit weekend, dus vandaar. Het werk is dus allemaal heel relaxed wat wel lekker is, maar je wilt ook wel graag iets doen. Soms ligt het aan de week zeiden sommigen, dus afwachten hoe het volgende week is. Ik geniet wel zeker van de locatie en het weer!

Gisteren avond zijn we weer naar Hikkaduwa geweest om uit te gaan en daar ontmoetten we ook Zuzanna, Audrey en Emilie die gisteren in Hikkaduwa zijn aangekomen. Zij verblijven daar, Audrey en Zuzanna totdat ze naar huis gaan maandag en Emilie gaat zondag weer naar Kandy. Het was echt een super avond. Eerst waren we in Top Secret, een bar aan het strand met hele goede muziek, het was lekker druk en de Sri Lankaanse surfers met geblondeerde haren dansten lekker mee! Op een gegeven moment begon het alleen te regenen en steeds maar harder, harder, het is niet meer gestopt die avond. Ondanks dat bleef iedereen dansen, in de regen, het was echt geweldig, het leek de normaalste zaak van de wereld. Daarna gingen we naar Vibrations, een open nachtclub waar dus ook iedereen zeiknat in de regen bleef, maar het was echt super. Vooral daar waren ook weer een hoop toeristen, maar ook Sri Lankaanse mannen (nu ik erover na denk heb ik helemaal geen Sri Lankaanse vrouwen gezien) dus het was een geslaagd avondje.
Vanavond staat de beach party in club Mambo's op de planning en straks ga ik in Hikkaduwa nog even op zoek naar souvenirs en langs bij de duikschool daar. Kijken of ik dat volgend weekend kan doen!

Foto's posten gaat lastig worden want ik heb geen laptop bij de hand, misschien dat dat komende week een keer komt. Ik hou jullie op de hoogte!