Jambo, jambo!

Zo het heeft even geduurd voor ik eindelijk wat op mn blog kon zetten, er is hier absoluut geen wifi. Morgen (ik schrijf dit vandaag, 17 januari, zodat ik morgen niet alles hoef te typen op het strand) hebben we dan eindelijk wifi in het resort waar we heen gaan. Vorig weekend zijn we ook naar een 'resort' geweest, aan het strand met zwembad, heel mooi allemaal helaas zonder internet. Ik heb geen idee wanneer het volgende moment is dat we internet hebben, want woensdag vertrekken we naar een ander kamp, Camp Tsavo, zo'n zes uur rijden hier vandaan en zeer afgelegen. Ik probeer nu dus maar zoveel mogelijk te vertellen, wat er allemaal is gebeurd en wat er nog gaat gebeuren.
Dinsdag 7 januari vloog ik om 11.40 richting Istanbul om daar over te stappen richting Mombasa. Tijdens de tweede vlucht hadden we nog een tussenstop in Kilimanjaro waar een aantal uitstapten en wat nieuwe mensen bij kwamen. Dit had ik nog nooit zo meegemaakt, maar ik wist tenminste wel wat er gebeurde, de twee volwassen Duitse mensen naast mij echt totaal niet. Ze spraken ook (heel handig) geen woord Engels, dus vroegen aan mij in het Duits of we er niet eens uit moesten gaan en of dit dan niet Mombasa was. In het Engels antwoordde ik ze, maar of ze er iets van begrepen weet ik niet, ze waren in elk geval heel erg in de war. Iets voor vier uur woensdag ochtend kwamen we aan en moesten we ons visum regelen. Dat ging eigenlijk vrij snel, omdat we de enige binnengekomen vlucht waren en het vliegveld niet zo groot was. We moesten zelfs digitaal vingerafdrukken laten nemen, iets wat ik ook nog nooit had gedaan. Ik vloog samen met Romy, een Nederlands meisje die al eerder contact met me had gezocht en er bleek een Engelse jongen, Dan, in ons vliegtuig te zitten die aan hetzelfde programma deelneemt als ons. Er stond iemand op ons te wachten met een bordje Camps Kenya en diegene vertelde ons ook dat we nog tot 7 uur 's ochtends moesten wachten op een andere jongen, Pim, die ook Nederlands bleek te zijn. Op een stoeltje heb ik wat geprobeerd te slapen en toen hij er ook was kochten we meteen een lokale simkaart met wat bel tegoed. Wat achteraf heel slim is geweest, omdat dat tot nu toe de enige manier is geweest om contact met thuis te hebben.

In een busje van Camps International, de organisatie van hier, werden we vervoerd naar Camp Muhaka waar we nu verblijven. In ons busje hadden we twee (!) bewakers met geweren, voor onze veiligheid, just in case. Ze vertelden ons dat we ons over de veiligheid geen zorgen hoeven te maken, dat dat de main focus is, vooral nu. Met het busje gingen we op de ferry, van het noordelijke naar het zuidelijke deel van Kenia. In totaal duurde het zo ongeveer 2 uur om naar het kamp te komen.
Camp Muhaka ligt voor ons gevoel in een afgelegen dorpje, om er te komen moet je van de geasfalteerde weg af een zijweg, oftewel zandweg, op voor zo'n 10 minuten. Het ligt wel in een dorpje, er zijn wat huizen, twee 'winkels', een basisschool en wat andere gebouwtjes.
Ons kamp is echt een kamp. Het bestaat uit een aantal 'hutten', waaronder 3 slaaphutten met elk 16 stapelbedden, 1 toiletgebouw met 5 douches en wc's voor de meiden en hetzelfde voor de jongens, een wasgedeelte, een grote open 'hut' met de eettafels, wat ligbanken en een pooltafel en verder is er nog de keuken en wat gebouwtjes van de staff. Het ziet er allemaal heel uitnodigend uit, vol met bomen, planten, heel ruim ook en het voelt een beetje als kamperen. Gelukkig ben ik dat wel gewend dus ik heb het prima naar m'n zin.
De groep mensen is een ander verhaal. Vergeleken met Sri Lanka is het hier heel moeilijk om contact te leggen met alle mensen. De groep is reusachtig groot, zo'n 30 mensen waarvan het meerendeel uit Australië komt, een kleiner groepje uit Engeland, 2 mensen uit Canada en Romy, Pim en ik uit Nederland. Omdat haast iedereen uit Australië komt hebben zij allemaal heel snel een connectie gehad en gaat dat allemaal wat makkelijker dan tussen ons. In het begin had ik het daar een beetje moeilijk mee, niet met het Engels praten, dat gaat allemaal prima, maar het feit dat het moeilijk is om ertussen te komen. Nu gaat het allemaal wat makkelijker en ik weet dat het niet wordt zoals Sri Lanka, en dat ligt vooral aan de grootte van de groep. Daar ben ik nu al wel aan gewend.

De eerste dag was de dag waarop iedereen aankwam en was dus perfect om bij te slapen en uit te rusten van de vlucht. Ik kwam in een kamer samen met Romy, Laura en Isabel, de laatste twee allebei uit Australië dus in ons gedeelte is het lekker rustig. Onze 'hut' is verdeeld in tweeën, in het andere deel zijn wel bijna alle bedden bezet. Het zijn allemaal stapelbedden maar alleen de onderste bedden zijn bedoeld om op te slapen. Er zijn klamboes bevestigd aan alle bedden en toen nu toe ben ik dan ook nog niet 's nachts gestoken :).
De allereerste nacht was precies zoals de allereerste nacht in Sri Lanka: ik werd om 1 uur 's nachts wakker met het gevoel dat het ochtend was. Gelukkig viel ik ook wel weer in slaap daarna.
De volgende ochtend kregen we een korte introductie door Eustace, de 'baas' van dit kamp en in de middag zijn we eigenlijk meteen met de projecten gestart. Er zijn er hier drie: meubels maken voor de computerkamer in het dorp, de bibliotheek afbouwen en een huis bouwen voor een moeder uit dit dorp die nu bij iemand anders moet inwonen omdat ze geen woonplek heeft. Aan dit laatste project ben ik begonnen met 9 anderen en sinds vorige week donderdag toen er alleen nog maar zand op de grond lag en nu is er een hele hoop veranderd. Er staat nu zowaar een huis, nog niet af natuurlijk maar het is een huis met een kleine hal en 2 kamers. Het dak is bijna af, de muren van 1 kamer zijn gebouwd, de muren van de andere kamer bijna, het is zo ongelofelijk wat we in zo een korte tijd hebben gedaan.
We begonnen met gaten graven met machetes, hierna lange houten latten afhakken en hierin plaatsen, vervolgens bamboe takken hieraan horizontaal bevestigen en tot nu toe ballen van klei maken en hier een muur van maken.
Het klinkt vrij makkelijk allemaal, maar om deze klei te maken moesten we rood zand van de grond afschrapen/slaan, dit met kruiwagens zo'n 10 minuten verderop beneden brengen, de kruiwagens weer de heuvel op duwen en dit opnieuw en opnieuw in de hete hete zon. Dit zand moeten we mengen met water, dat we vanaf het kamp in een grote kar met grote jerrycans 15 minuten verderop moeten brengen. Er valt niet te beschrijven hoe vermoeiend het werk af en toe is, maar achteraf is dat het absoluut waard. We weten waar we het voor doen en de moeder is ons super dankbaar en probeert ons met zoveel mogelijk te helpen. Hoe vet is het dat er na ongeveer een week een huis is ontstaan op een plek waar eerst niks was. Ik ga proberen wat foto's toe te voegen maar ik weet niet of dat gaat lukken.

Onze dagen beginnen om 7.30 met ontbijt, wat bestaat uit toast, cornflakes, jam en bananen en af en toe pannenkoeken, french toast, witte bonen in tomatensaus, worstjes, noem maar op. Om 8.30 beginnen we met het project tot 12 uur en om 12.30 uur hebben we lunch. Van 14 tot 16 uur werken we weer en om half 8 hebben we avondeten. Het eten hier is echt fantastisch. Ze proberen heel erg af te wisselen en tot nu toe hebben we rijst gehad, pasta, hamburgers, aardappels, aardappelpuree, salades, groentes, chapati's (?), een soort roti dat hier in Afrika veel word gegeten en super lekker is, viskoekjes, echt van alles! We kunnen zeker niet klagen. De lunch is wel altijd een warme maaltijd, maar met het werk wat we doen denk ik dat we die twee grote maaltijden wel heel erg nodig hebben. Na elke maaltijd is er ook altijd fruit, zoals mango, sinaasappel, passievrucht, banaan en ananas. Heerlijk! Verder hebben we hier watertaps staan waar we vers water uit kunnen krijgen en er is koffie en thee gedurende de dag.

We kunnen hier het dorp in gaan en overal waar we heen lopen roepen de kindjes jambo, jambo! Hallo, hallo! We hebben al aardig wat Swahili geleerd, vooral door de staff die het ons probeert aan te leren. Sam Pauli en Jerico, onze 'projectleiders' leren ons een hoop tijdens het werk en de sfeer is altijd super gezellig.
Afgelopen week zijn we een keer met een grote groep naar het veld achter de basisschool gegaan, waar twee voetbaldoelen staan. De jongens van onze groep wilden graag voetballen tegen het voetbalteam uit het dorp. Dat was echt super grappig om te zien. Wij hadden met 2-1 verloren en na de wedstrijd, toen iedereen van ons doodop en bezweet was, ging het lokale team rustig verder met hun eigen training. Wow, haha. De mensen hier moeten een enorm uithoudingsvermogen hebben.

Afgelopen weekend zijn we zaterdag dus naar een resort in Diani Beach gebracht. Daar hebben we de hele dag doorgebracht en dat was heerlijk. Zondag zijn we op een boottrip geweest naar Kisite Marine National Park. Op 4 mensen na, ging iedereen mee. Dit werd georganiseerd, maar als je mee wilde moest je wel betalen. Je kreeg eten en drinken voor de hele dag, je kon op 2 plekken snorkelen en als je wilde kon je nog duiken bij boeken. Hier heb ik samen met Marcus, een Australische jongen, gedoken en dat was weer heel leuk. Het water was niet super helder, maar er waren enorm veel verschillende vissen, grote dikke, kleine smalle, grote scholen, roggen, een 'lobster', en als klap op de vuurpijl 3 schildpadden! Echt heel vet. Het snorkelen viel naar mijn idee een beetje tegen dus ik ben blij dat wij hebben kunnen duiken. Een klein nadeel voor een hoop mensen was dat meer dan de helft zeeziek werd en daar had vrijwel niemand op gerekend. Gelukkig had ik daar geen last van, haha.

Morgen gaan we dus naar een ander resort, een mét wifi, eindelijk! Ik heb gehoord dat dat er ook super uitziet en aan het strand ligt. Er zal ongetwijfeld een foto verschijnen.
Morgenavond gaan we uit in Shakatak, een 'disco' in volgens mij Diani Beach. Zondag zijn we na de lunch uitgenodigd om te komen naar een bruiloft in ons dorpje. Ik ben super benieuwd naar hoe dat allemaal in z'n gang gaat en hoe het eruit ziet. Zondagavond hebben we een barbecue op het strand. Een leuk weekend in het vooruitzicht dus!

Woensdag vertrekken we vanuit Camp Muhaka naar Camp Tsavo. Dit ligt echt in de wildernis en dit is ook de plek waar we in de buurt op safari gaan. Nu horen we 's nachts al de raarste geluiden die je echt totaal niet kan plaatsen, apen, insecten, 's ochtends de kippen en de moskee, laat staan als we in Tsavo zijn tussen de wilde dieren. Ik kan niet wachten!

Ik laat zo snel mogelijk weer wat horen. Ik hoop volgend weekend, maar ga daar maar niet vanuit. Niks is zeker hier ;)

Groetjes vanuit het heerlijke, warme, zonnige, mooie Kenia!